Bu çalışmanın amacı 1989 yılında Bulgaristan'dan göçe zorlanan Türklerden hâlâ İstanbul'da bir mülteci kampında kalmakta olan 35 çocuk ve ergenin ruhsal durumunun değerlendirilmesi idi. Anneler, kendi ruhsal durumlarını yansıtan Belirti Tarama Listesini ve çocukları hakkında da Çocuk Davranış Değerlendirme Ölçeğini doldurdular. Çocuklara özbildirim ölçekleri olan Çocuklar İçin Depresyon Ölçeği ve Çocuklar İçin Durumluk- Sürekli Kaygı Envanteri verildi. Ayrıca çocuklar Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı-IV esas alınarak belirlenen bozukluklar açısından tarandı. Annelerin yüksek belirti düzeyleri sergilemedikleri görüldü. Çocukların gerek ÇDDÖ, gerek özbildirim ölçekleri puanlan travmaya uğramış çocuklarla karşılaştırılabilir ölçüde yüksekti. Klinik görüşmelerde de çocukların %41'i çeşitli anksiyete ve depresif bozukluk tanımlarını aldılar. Anne-çocuk bildirimlerinin pozitif ilişkisi annelerin çocuklarının ruhsal durumlarının farkında olduklarını düşündürdü. Göçe zorlanma ve uzun yıllar kısıtlı koşullarda mültecilik yaşantısı gelişimini sürdüren bireye negatif psikolojik yükler getirmektedir. Benzer topluluklardan elde edilecek bulgular bir göç ülkesi olan Türkiye'de çocuk psikiyatristlerinin klinik çalışmalarına ışık tutacaktır.