Kur’an’da yer alan surelerden biri de Kehf (mağara) suresidir. Surenin girişinde “Ashab-ı Kehf/Mağara Arkadaşları”ndan bahsedilir. Diğer kıssalarda olduğu gibi burada da olayın nerede ve ne zaman gerçekleştiği konularında herhangi bir bilgi verilmez. Neden? Çünkü Kur’an’ın amacı tarih bilgisi vermek değildir; aksine evrensel insani ve dinî özü, gerçekliği ortaya koymaktır. Başka bir ifadeyle insanın insanlığına ve manevi yüceliğine katkı sağlamaktır. Kıssayla Kur’an, muhataplarına konuşma ve sohbet adabını da öğretir. Çünkü o, insanlar arasında çokça yapıldığı gibi, lüzumsuz tartışmalara girmeyi, insana faydası olmayan yahut delilsiz ve mesnetsiz polemiklere dalmayı uygun bulmaz. (İsrâ, 36.) Nitekim bu gençlerin mağarada ne kadar kaldıkları ve sayılarının kaç kişi olduğu konularına girilmesi hoş karşılanmaz. (Kehf, 19, 22.) Aslında insanın dünya ve ahiretine faydası olmayan konulara girmesi, bir anlamda onun kendi kendisiyle yüzleşmeden kaçması anlamını da ifade eder. Oysa Kur’an konuyu hep “insan”a getirir; iman ve ahlâk konusunda onun yaşadığı zaaflara, sapma ve çelişkilere dikkat çeker.