Bu çalışmanın amacı ergenlerin problem çözme becerileri ile ana-baba tutumları arasındaki ilişkiyi incelemektir. Problem çözme becerileri ile ana-baba tutumları arasındaki ilişkiyi ortaya koymaya çalışan bu çalışma, ilişkisel tarama modeline dayalı, betimsel bir araştırmadır. İlişkisel tarama modelleri, iki ve daha çok değişken arasında birlikte değişim varlığını ve/veya derecesini belirlemeyi amaçlayan tarama modelleri olarak tanımlanmaktadır (Karasar, 2009). Çalışma grubunu Isparta ilinde farklı ortaöğretim kurumlarında öğrenim gören 332 (176 kız ve 156 erkek) öğrenci oluşturmaktadır. Öğrencilere Heppner, Şahin ve Şahin (1993) tarafından Türkçeye uyarlanan Problem Çözme Envanteri ile Kuzgun ve Bacanlı (2005) tarafından geliştirilen Ana-baba Tutumları Ölçeği uygulanmıştır. İlk olarak 384 öğrenciye ölçme araçları uygulanmış fakat hatalı ve eksik işaretlemeler nedeniyle çalışma gurubundaki öğrenci sayısı 156'sı erkek ve 176'sı kız öğrenci olmak üzere 332'ye düşmüştür. Öğrencilerin %32,8'i dokuzuncu, %23,2'si onuncu, %16'sı on birinci ve %28'i on ikinci sınıfta öğrenim görmektedir. Katılan öğrencilerin yaş aralığı 15-18 ve yaş ortalamaları 16,8’dir. Verilerin analizinde, verilerin türüne göre, korelasyon (r), t testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA) yapılmış; F değerlerinin anlamlı olması durumunda farkın hangi gruplardan kaynaklandığını bulmak için Tukey testi uygulanmıştır. Bunun yanı sıra, ana-baba tutumları ve sosyo-demografik değişkenlerin, ergenlerin problem çözme becerileri üzerindeki yordama gücü için regresyon analizi kullanılmıştır. Araştırma sonuçları, ergenlerin problem çözme becerileri ile ana-baba tutumları arasında anlamlı düzeyde bir ilişkinin olduğunu göstermektedir. Ayrıca ergenlerin problem çözme becerilerinin ana-baba tutumları ve sosyo-demografik değişkenler açısından anlamlı düzeyde farklılaştığı bulunmuştur. Elde edilen bulgular alan yazın ışığında tartışılmış ve önerilerde bulunulmuştur.