Uyuşturucu kullanan çocuklara ağır hapis cezaları verilmesi etkili olmayacak bir koruma yoludur. Çocukların uyuşturucu kullanımı ile ilgili konuların ceza mahkemeleri değil de sosyal yardım ve güvenlik kurumları tarafından ele alınması daha yapıcı bir yaklaşımdır. Denetimli serbestlik (DS) ve sağlık tedbiri (ST) bu uygulamalardandır. Bu çalışmada DS, ST ve aile desteğiyle (AD) başvuran olgu gruplarının benzeşen farklılaşan yönlerini değerlendirdik.Madde kullanımı bozukluğu (MKB) olan çocuk ve ergenlere yönelik bir tedavi merkezinin Ocak 2005 ve Aralık 2007 tarihleri arasında başvuran olguların dosya kayıtları incelendi. Bu dönem içinde 326 olgunun merkeze başvurduğu belirlendi. Bu olguların 16'sı DS (%4.9), 16'sı ST (%4.9) kararı kapsamında değerlendirildiği belirlendi. Aile ile başvuran 16 olgu rastlantısal olarak atandı. İstatistiksel değerlendirme için SPSS 13.0 paket programı kullanıldı. Madde kullanmaya başlama yaşı açısından gruplar arasında farkın istatistiksel anlamlılık düzeyinde olduğu ve en erken maddeye başlama yaşının AD yaşayanlarda olduğu belirlendi (p<0.05). Esrar ve inhalan kullanımı açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu belirlendi (p<0.05). ST kararı ile başvuran olguların %31.2'si daha önce başka bir kurumda tedavi hizmetinden yararlandıkları belirlendi (p<0.05). Sokak yaşantısı varlığı, adli sorun oluşturabilecek davranışlar ve çalışma öyküsü açısında gruplar arasında farkın istatistiksel anlamlılık düzeyinde olduğu belirlendi (p<=0.05).Sağlık hizmetlerinin çocuklarda uyuşturucu kullanımını gözetecek şekilde yapılandırılması gerekir. DS ve ST uygulamaları MKB sorununu kabul etmeyen, bu alanda hiç tedavi almamış veya tedavisini sürdürememiş ancak suç davranışına çok yakın olan bir gruba ulaşılması mümkün olmuştur.