Bu çalışma, bir gösteren olarak Atatürk etrafında merkezileşmiş söylemsel ve söylemsel olmayan pratikleri çözümlemeyi amaçlamaktadır. Saha araştırması sırasında yapılan mülakatların anlatı analizine dayanan çalışma, kişisel ve toplumsal yas tutma pratikleri üzerinden siyasal olanla direkt bir ilişkisi olan böylesi bir gösterenin işleyişini ele almaktadır. Bu anlamda, tezin amacı yönetimsellik ve egemenlik meseleleri bağlamında genç Atatürkçülerin imkansız yasını problematize etmektir. Tezde imkansız yas kavramının istisna hali ve yapısal nostalji ile ilişkisi üzerinden içerdiği anlamlar tartışılmaktadır. Tez, siyasal kuruluşunda merkezi bir kategori olan Atatürk'ün siyasal üzerindeki hegemonisini sabit bir içerikten yoksun boş gösteren gibi işleyerek nasıl kurduğunu araştırmaktadır. Bu bağlamda, Atatürk'ün mükemmel ve uyum içindeki bir topluma ulaşmak için bir fırsat olarak sunulduğu ve böylece Türkiye'de siyasalın objet petit a'sı olarak konumlandırıldığı iddia edilmektedir.Bu düşünce hattını takip ederek, genç Atatürkçülerin bir gösteren olarak Atatürk'teki boşluğu doldurma yollarının pek çok farklı Atatürk anlatısına yol açan kendi özneleşme süreçleri ile bağını tartışmaktadır. Portre etkisi tanımı üzerinden, Atatürk imgesinin Atatürkçü gençlerin özneleşme süreçleri üzerindeki etkisi ve bunun Atatürk'ün hatırasını `canlı' tutma görevi ile alakası tartışılmaktadır. Ayrıca Atatürk'e yaslı bir usul ile bağlanmanın, Atatürk'ün başta olduğu zamanlar bir Altın Çağ olarak algılandığı için, mevcut siyasal durumu bir sapma olarak anlamaya yol açtığını iddia etmektedir.