Bu araştırma, üniversite düzeyinde din eğitim ve öğretimi alan öğrencilerin sosyo-kültürel ve ekonomik alt yapılarını ve eğitim-öğretim sürecinde onlarda meydana gelen kişisel gelişim, tutum ve davranış değişikliklerini konu edinmektedir. Öğrencilerin yarıdan fazlasının kırsal kesim özelliği taşıyan yerleşim birimlerinden geldiği ve ekonomik olarak ise orta ve ortanın altında bir gelir düzeyine sahip ailelere mensup oldukları görülmüştür. Eğitim-öğretim sürecine bağlı olarak öğrencilerin kişisel gelişim, tutum ve davranışlarında önemli derecede bir farklı- laşmanın ortaya çıktığı saptanmıştır. Bu değişmelerin sosyal boyutunun, cemaat türü ilişkilerden daha çok bireyleşme yönünde bir eğilim doğrultusunda olduğu gözlenmiştir. Kişisel gelişim açısından ise, öğrencilerin dini anlama ve yorumlama biçimlerinde büyük bir değişimin olduğu, farklılıkları algılamada ve kabullenmede hoşgörü temelinde bir anlayışın ağırlık kazandığı görülmüştür.