Bu tez çocuk adalet politikasındaki mala karşı suçlara ilişkin tarihsel dönüşümler ve İstanbul'daki çocuk mahkemelerinden birinde kovuşturulan mala karşı suç işleyen çocuklar hakkındadır. Farklı konjonktürlerde, Ceza Kanunun politiği ve çocuk suçluluğuyla baş etme teknikleri araştırılmıştır. Çocuk mahkemeleri, sosyal hizmet ve devlet yönetimindeki çocuk bakım evleri arasındaki çocuğu normalleştirme amaçlı işbirliği iflas eden refah devleti dönemindeki yasal politikayı tanımlarken, yeni çocuk adalet politikası çift yönlüdür. Hem kurbanlarının güvenliğini sağlamayı, hem de mahkeme, sivil toplum ve aile arasındaki yeni ortaklık yoluyla çocuğun açık çevrede ıslahını hedeflemektedir. Hukukun işleyişi de incelenmiştir. Hâkimlerin kanunların fonksiyonu ve çocuk adalet politikalarına dair görüşleri, kanunların ana uygulayıcıları olarak onların bakış açılarını izah eder. Duruşma salonundaki sözlü ve bedensel performanslardaki başarılı ve başarısız örnekler ve mahkeme kayıtlarındaki sözlü savaşlar bize yasal alandaki mücadeleleri gösterir. Bu performansların ve resmi dokümanlardaki taktiklerin incelenmesi kanunun suçlularca, meşruluğun, haklılığın sınırlarını yeniden çizmek için nasıl alındığını, alttakilerce nasıl kullanıldığını ortaya çıkarır. Suçlu çocukların taktikleri ?hırsızlığı hayatta kalma yolu olarak meşrulaştırmak? ve ?onları şiddete maruz bırakan insanları suçlamak? olarak sınıflandırılacak. Şubat, 2008 ile Haziran, 2008 arasındaki saha araştırmamdan elde ettiğim, üç hâkimle yapılan mülakatlar, mala karşı suçlara ilişkin otuz dört duruşma ve yirmi beş dosya birincil kaynaklarımı oluşturmaktadır.