Amaç: Türkiye’de lisansüstü çalışmalarda çocuk suçluluğunun yerini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı nitelikte olan bu çalışmada, Yüksek Öğretim Kurumu’nda “Çocuk suçluluğu” ve “Çocuk ve suç” anahtar kelimeleri ile 2000-2014 yıllarına ait lisansüstü çalışmalar incelenmiş ve 48 çalışmaya ulaşılmıştır. Tam metnine ulaşılan lisansüstü tezlere (n=31) ait bulgular sayı ve yüzde olarak verilmiştir. Bulgular: Çocuk suçluluğuna yönelik lisansüstü tezlerin %90,3’ü (n=28) yüksek lisans tezi olup, bu konuya yönelik yalnızca üç doktora tezine rastlanmıştır. Çalışmaların büyük çoğunluğu (n=15) Sosyal Bilimler Enstitüsü öğrencileri tarafından yapılmıştır. Bu konuya, 2006 yılında yapılan ilk çalışmayı takiben, son altı yıldır daha çok yer verildiği (%70,9) ve tezlerin ağırlıklı olarak İç Anadolu ve Marmara Bölgesi’nde (%44,4) yapıldığı belirlenmiştir. Tezlerde veri toplama yöntemleri olarak anket ve gözlem yöntemi kullanılmıştır. Ulaşılan tezlerin tamamının tanımlayıcı nitelikte olduğu ve bu konuya yönelik deneysel çalışma olmadığı sonucuna ulaşılmıştır. Yüksek lisans tezlerinin konulara göre çeşitlilik gösterdiği, master tezlerinde genel olarak çocuk suçluluğunun nedenleri (kentleşme ve sosyo-ekonomik faktörler) incelenirken, doktora tezlerinde toplumsal nedenler, çocuk istismarı olguları ve okul nedenli faktörler ele alınmıştır. Sonuç: Özellikle doktora çalışmalarında olmak üzere lisansüstü çalışmalarda ülkemiz çocuk ve gençlerini suç ve suçluluk sarmalından koruyacak kanıt düzeyi yüksek çalışmaların yürütülmesi önerilir.