Suça sürüklenen çocuk konusu; sadece az gelişmiş veya gelişmekte olan ülkelerin sorunu olmayıp, gelişmiş ülkelerinde karşı karşıya olduğu önemli problemlerin başında gelmektedir. Özellikle 20’inci yüzyılın son çeyreği ile hız kazanan Dünyadaki “küreselleşme” olgusu ile çocuk suçluluğu farklı bir boyut kazanmıştır. “Çocuk suçluluğu” “yetişkin suçluluğundan”, suça neden olan etkenler ile rehabilitasyon süreci bakımından farklılık göstermektedir. Bu kapsamda rehabilitasyon süreci, uzun ve çok kurumlu bir yaklaşımı gerektirmektedir. Bu konunun diğer önemli yönü, çocukların bulunduğu yaş grubuna ve suç türüne göre ayrı çalışmalar yapılmasına ihtiyaç duyulmaktadır. Bu önemli konuda, çocuk suçluluğunun nedenlerinin tespit edilmesi öncelik arz etmektedir. Bu kapsamda sosyolojik teoriler ile psikolojik ve sosyolojik faktörlerin bilinmesi önem taşımaktadır. Makalede çocukların suça sürüklenmesi konusunda geliştirilen sosyolojik teoriler incelenmiştir. Konuya tarihsel açıdan bakıldığında; “suç” ve “çocuk suçluluğu” konusunda ilk sosyolojik teorinin, E. Durkheim tarafından oluşturulduğu görülmektedir. Kısaca “Yapısal Fonksiyonalist Teori” isimlendirilen bu Teoride suçun açıklanmasında hareket noktası “birey” değil, “grup ve organizasyon” olarak belirlenmiştir. Suç konusundaki diğer teori, “Gerilim Teorisi”dir. Bu Teoride Merton, Durkheim’in Teorisini geliştirerek, hedeflere ulaşmak için meşru yollar yerine gayri meşru yolların kullanılmasının suça neden olacağını ifade etmiştir. “Alt Kültür Teorisi” olarak ifade edilen üçüncü teoride, aynı ihtiyaçları karşılamak için bir araya gelen ve aynı değerleri taşıyan alt kültür gruplarında suçun öğrenildiği kabul edilmiştir. Dördüncü teori olan “Ayırıcı Fırsatlar Teorisinde”, alt kültür yapılarının diğer yapılardan daha az olanaklara sahip olduğu, ayrıca bu yapıların fırsatlar bakımından da eşitsiz olduğu, bu durumların suça neden olduğu belirlenmiştir. Son teori olan “Etiketleme Teorisi” ile suçlu olma sürecinin bireyin etiketlenmesi ile başlayacağı ifade edilmiştir.