Amaç: Fârik ve mümeyyizlik (Suç Farkındalığı) durumunun saptanması için bilirkişiye gönderilen çocukların suç davranışlarını, sosyodemografik özelliklerini ve aile özelliklerini incelemeyi amaçladık. Yöntem: 2001 yılı Mart, Nisan, Mayıs aylarında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı’na ve Diyarbakır Adli Tıp Şube Müdürlüğü’ ne gönderilen 165 (3 kız, 162 erkek) çocuğun hepsi çalışmaya alındı. Bilgiler tarafımızdan hazırlanan yarı yapılandırılmış bir form yardımıyla tek tek görüşülerek elde edildi. Bulgular: Çocukların yüzde 97’ si işlediği suçun bilincindeydi. Suçun işlenme zamanında çocukların yüzde 33’ ü 14 yaşındaydı. En sık işlenen suçlardan hırsızlık yüzde 52, yaralanma yüzde 20 oranındaydı. Çocukların yüzde 21’ inde daha önce benzer veya farklı bir suç işleme, yüzde 14,5 ‘ inde kardeş suçluluğu, yüzde 36’sında sigara içme, yüzde 21’ inde evden kaçma, yüzde 28’ inde göç yaşama öyküsü vardı. Göç yaşayan çocuklarda eğitimin aksaması sorunu ve hırsızlık suçu daha belirgindi. Çocukların yüzde 5.4’ ünde hafif şiddette psikiyatrik bozukluk saptandı. Yüzde 51’ i şu an okula gitmemekteydi. Yüzde 53’ ü para kazanmak için bir iş yapmaya çalıştığını bildirdi. Çoğu kalabalık aile ortamında büyümekteydi ve kardeş sayısı ortalaması 7,4 idi. Çeşitli nedenlerle yüzde 19’ unda anne-baba birlikteliğinin kaybolduğunu saptadık. Ebeveynlerin çoğunun ekonomik durumu ve eğitim düzeyi düşüktü. Tartışma: Suç davranışları dışında, çocukların büyük çoğunluğunda bedensel ve ruhsal yakınma saptamadık. Çoğu işledikleri suçun bilincindeydi. Ailenin gelir ve eğitim düzeyi düşüklüğü, anne-baba denetiminin bozulması, göç yaşantısı, suç tekrarı, yakın akrabalarda suç hikayesi ve sigara alışkanlığı gibi durumları risk etkeni olarak kabul edilebiliriz. Bu nedenle, suçlu çocukların rehabilitasyonu ve yeni oluşacak suç davranışlarının önlenmesi ile ilgili önlemler alınırken risk etkenlerinin göz önünde tutulmasının yararlı olacağını düşünmekteyiz.