Bu araştırmanın amacı “mikro öğretim” yönteminin öğrencilerin Türkçe yazılı anlatım becerilerine ve Türkçe yazı yazma kaygılarına etkisini belirlemektir. Bu nedenle araştırmada nicel araştırma modellerinden ön test-son test ölçümlerine dayanan kontrol gruplu deneysel model kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma gruplarını 2015- 2016 öğretim yılında Van il merkezinde eğitim-öğretim faaliyetlerini sürdüren bir devlet okulunun 8. sınıfında öğrenim gören 27 öğrenci oluşturmuştur. Yansız atama yoluyla belirlenen deney (n=12) ve kontrol (n=15) gruplarında 12 hafta boyunca uygulamalar sürdürülmüştür. Problem durumuna ilişkin ulaşılan sonuçlar şunlardır: Deney ve Kontrol grupları ön test Türkçe yazılı anlatım becerileri ve Türkçe yazma kaygıları arasında anlamlı bir fark gözlenmezken (p>0,05) son testlerde “Mikro öğretim”in uygulandığı deney gurubu lehine anlamlı farkların oluştuğu sonucuna ulaşılmıştır. Buna göre; Deney-kontrol grubu Türkçe yazılı anlatım becerisi son test bulgularının istatistiksel olarak deney grubu lehine anlamlı farklılık (p: ,000 ˂ 0,05; t: 8,060) gösterdiği sonucuna ulaşılmıştır. Deney-kontrol grubu Türkçe yazma kaygısı son test bulgularının istatistiksel olarak deney grubu lehine anlamlı farklılık(p: ,000 ˂ 0,05; t:3,712) gösterdiği sonucuna ulaşılmıştır. Sonuçlardan hareketle gerek öğrencilerin Türkçe yazılı anlatım becerilerinin geliştirilmesinde gerekse Türkçe yazma kaygılarının düşürülmesinde mikro öğretim yönteminin Türkçe Öğretim Programı (2006)’nın ilgili öğrenme alanına yönelik etkinliklerinden daha başarılı sonuçlar verdiği anlaşılmıştır. Uygun öğrenme ortamı oluşturulduktan sonra yazılı anlatım öğrenme alanında mikro öğretimin uygulanması, istendik sonuçlar almaya katkı sunacaktır.