Bu çalışmada ergenlerin öznel iyi oluşları ile aile ortamları arasındaki ilişkilerin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmaya Ankara’da genel lise öğrenimine devam eden, 14–17 yaşları arasında 124 (% 49.2) kız ve 128 (%50.8) erkek olmak üzere toplam 252 lise öğrencisi katılmıştır. Çalışmada Ergen Öznel İyi Oluşu Ölçeği ve Aile Ortamı Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizi, çoklu regresyon tekniğiyle analiz edilmiştir. Çalışmada, aile ortamındaki birlik düzeyinin yükselmesine paralel olarak ergenlerin öznel iyi oluş düzeylerinin de yükseldiği bulunmuştur. Aile ortamındaki kontrolün, ergen öznel iyi oluşu ile ilişkili olmadığı sonucuna varılmıştır. Aile ortamının ergen öznel iyi oluşunu %26 oranında açıkladığı bulgusuna ulaşılmıştır. Bu çalışmanın sonuçları, öznel iyi oluş ve aile ortamı arasında istatistikî açıdan anlamlı ve önemli bir ilişkinin olduğunu göstermiştir. Bu çalışmanın bulguları, öznel iyi oluşu artırma programlarında kullanılabilir.