Kentleşme süreci ve bunun sonuçlarının çocuk suçluluğuna etkileri incelenmektedir. İleride vurgulanacağı gibi Türkiye’de çocukların işledikleri suçların çok büyük bir bölümü kentlerde işlenmekte, suç işleyenlerin de gene çok büyük bölümü kentlerde oturmaktadır. Konuya girmeden önce bu çalışmada kullandığım kavramlar üzerinde kısaca durmak istiyorum. Türkçe’de 12-18 yaş arasındaki insanların işledikleri suçlarla ilgili “çocuk suçları“ kavramı kullanılır. Esas olarak 12-15 yaş arası çocukları yargılamak üzere kurulan mahkemeler Çocuk Mahkemeleri adı altında kurulmuşlardır. Bu mahkemelerin kuruluş yasasında 18 yaşın altındaki çocuklar/gençler üç kategoriye ayrılmaktadırlar; 11 yaşın altındakiler için çocuk, 12-15 yaş arasındakiler için küçük ve 15-18 yaş arasındakiler için genç kavramı kullanılmaktadır. Bunlara ek olarak aşağıda tanımlayacağım ergen kavramı yasada değilse de konu ile ilgili literatürde kullanılmaktadır. Ergen ve genç kavramlarını tercih etsem de ben de bu çalışmada daha çok çocuk kavramını kullanmaktayım. Çalışmamda alıntıladığım araştırmaların bir kısmı, özellikle de çocuk mahkemeleri konusunda yapılan araştırmalar yasada küçük diye tanımlanan grupla ilgilidir. Bu konuda yaptığım alıntılarda küçük kavramı da kullanılmaktadır. Ancak bu yaş grubunun tümünü tanımlayan ve sınırlayan kavram “ergen“ kavramıdır. Türkçedeki çocukluk kavramının alt yaş sınırı, gençlik kavramının da üst yaş sınırı yoktur. Bu anlamda ergen kavramı çalışmada söz konusu edilen yaş grubunu tanımlamak açısından uygun düşmektedir. Bu nedenle ilk bölümde ergenlik dönemini, bu dönemi ayrıksı kılan özellikleri ve bu özelliklerin suç işlemeyle ilintisini söz konusu edeceğim. Çalışmanın eksenini oluşturan ikinci bölümde kentleşme süreci ile ortaya çıkan ve bireyselleşme kavramı çerçevesinde tartışılan değişimleri ele alacak, Türkiye özelinde bu sürecin kazandığı özellikler ve bunların çocuk suçluluğuna etkilerini konu edineceğim. Üçüncü bölümde Türkiye’deki kurumlaşmanın yetersizliği ve bu yetersizliğin şehirleşen Türkiye’de çocuk suçluluğuna etkisini inceleyeceğim. Bölümün sonunda suça itilmiş çocuklara destek olmak için kurulmuş Türkiye Çocuklara Yeniden Özgürlük Vakfı’nı, kentleşme sürecinde oluşması gereken kurumların bir modeli olarak kısaca tanıtacağım. Son bölümde ise çalışmanın bütününden çıkardığım sonuçları özetleyeceğim.