Bir ulusun sanat yaşantısında amatörlerin önemli bir yeri vardır. Tiyatro alanında da böyle bu. Tiyatronun gençlik aşısını, bir adı da “gençlik tiyatroları” olan bu gönüllü toplulukları yapar. Ödenekli tiyatrolar hemen her ülkede genellikle gelenekçidir; ya da bir süre sonra gelenekçi çizgiye kayarlar. Denemeden çok denenmişi yetkinleştirme çabasındadırlar. Özel topluluklar ise — biraz da — yaşama kaygısıyla denemelere girişmekten çekinirler. Alışılmışı, sınanmışı yeğlerler. Tiyatro endüstrisinin gerekleri sert ve aşılması güç engeller getirir . Bu nedenle profesyonel toplulukların ulusal tiyatroya yenilik ve atılım yönündeki katkıları sınırlı kalır. Bu nedenlerle amatör toplulukların hem seyirciyi eğitimi, hem de yeniliklerini kabulü bakımından önemli katkıları olur ulusal tiyatroya. Cumhuriyetten bu yana gençlik tiyatrolarının yurdumuzda da tiyatronun yaygınlaşması, sevilmesi yönünden önemli katkıları olmuştur.Bu gelişimi üç döneme ayırabiliriz: a. Halkevleri Dönemi b. 1950-1961 Dönemi c. 1961'den sonraki Dönem