Bu çalışma çoğunlukla zorunlu göçe maruz bırakılmış Kürt nüfusun yerleştiği İstanbul'un Dolapdere mahallesinde yaşayan Kürt genç kadınların başvurduğu başa çıkma metodlarını analiz etmektedir. Görüşmecilerimin kendi anlatılarına Henri Lefebvre ve Michel De Certeau tarafından çizilen teorik çerçeveye dayanarak, Kürt genç kadınların kentin kamusal alanını benimsemek ve kullanmak için başvurdukları taktikleri inceliyorum. Bu tezde Dolapdere mahalle mekanı ve kentin diğer kamusal mekanları arasında Kürt genç kadınları baskı altına alan milliyetçi söylem ve ideolojiler bağlamında mekansal bir farklılık olduğunu iddia ediyorum. Bu söylemlere bağlı olarak, kadınlar kent mekanını benimsemek, bu mekana dair bir aidiyet duygusu geliştirmek ve bu mekanda kendilerini rahat hissedebilmek için farklı taktikler geliştiriyorlar. Bu tez zorunlu göç mağduru Kürt toplumunun ikinci jenerasyonu olan Kürt genç kızların kent mekanının ayrımcı atmosferinde kendi benliklerini nasıl oluşturdukları üzerine bir sorgulama alanı açmayı amaçlamaktadır.