"Metropoliten Alanda Çocuk Suçluluğu, İstanbul Çevresinde Yapılmış Bir İnceleme" adlı yüksek lisans tezimizde, dünden bugüne güncelliğini koruyan çocuk suçluluğunda, kentleşme sürecinin etkisini inceledik. Bu çalışma 6 ana bölüm ve her bölüm kendi içinde ayrı başlıklardan oluşmaktadır. Birinci bölüm olan girişten sonra, suç kavramının içerik ve niteliği farklı disiplinlerde tanımlanırken, çalışmamızın bel kemiğini oluşturan çocuk suçluluğu da bu bölümde ele alınmıştır. Gençlik dönemindeki suçluluk durumu, hukuki ve sosyolojik yönden farklı anlamlar taşımaktadır. Hukuk konuya dar bir çerçevede yaklaşarak "yasanın tanımladığı eylemi işleyen kişi suçludur, "şeklinde değerlendirmektedir. Halbuki gençler tarafından işlenen suçlar, gerek tür gerekse neden açısından yetişkin bireyin işlediği suçlardan farklıdır. Sosyoloji çocuk suçluluğu kavramının sınırlarım hukuk alanında olduğu gibi kesin çizgilerle belirlemiyor ve onun yeni baştan sosyalleştirilmesi konusu üzerinde önemle duruyor. Üçüncü bölümde suç ve çocuk suçluluğu ile ilgili teoriler yer almaktadır. Pozitif bilimlerde olaylara ön gelen tek faktör, başka bir deyişle neden araştırılır, sonuç tek bir faktöre dayandırılır. Çocuk suçluluğu konusunda da dünyanın hemen her yanında yapılmış pek çok araştırma ve kurulmuş teoriler bu yöndedir. Günümüzde bilginin ulaştığı aşamalar karşısında artık insan davranışlarında etkili nedensellik sürecinin incelenmesinde, çok yanlı plüralist görüş ve açıklama biçiminden hareket etmek zorunludur. Suçun nedenini belirlemek için, herhangi bir açık yön bırakmaksızın, mümkün olduğu kadar çeşitli bilim dallarının bilgi birikiminden yararlanmak gerekmektedir. Ancak suçluluğu tek faktöre dayanarak yapılan açıklama denemeleri günümüzdeki çalışmalara ışık tuttuğu için bunlar arasında yer alan bazı ana kuramlardan biyolojik, psikolojik ve sosyolojik teorilere yer verdik. 4. bölümde, Metropoliten alan tanımlanarak, sınırlan belirlenmiştir. Bu alan içerisinde suçluluk konusu, Chicago Okulu çerçevesinde yapılan alan araştırmalarının belirlemelerine göre değerlendirilmiştir. II5. bölümde ise gözlem tekniklerine dayalı 2 ayrı araştırma yer almaktadır. Birincisi Türkiye genelinde, Devlet İstatistik Enstitüsünün Adalet İstatistiklerinden 1960 -1981 yılları arasında Hükümlü Çocuklara ilişkin verilerden oluşmaktadır. Burada ele alman suçlu çocuklar, belirtilen yıllar arasında, 5 yıllık aralıklarla suç türleri, yaş grupları, öğrenim ve ailesi durumlarına göre değerlendirilmiştir. Elde edilen veriler aşağıdaki gibidir: - Hırsızlık en çok işlenen suç türüdür. - Hüküm giymiş çocuklar 15+ yaş grubundadır. -Suç işleyen çocukların eğitim düzeyi düşüktür. - Hükümlüler anketinde, anne ve babasıyla beraber olan suçlu çocuk sayısı çözülmüş aileye oranla daha fazladır. İkinci olarak İstanbul çevresinde Kadıköy Yel değirmeninde gerçekleştirdiğimiz alan araştırmasında davranış bozukluğu olan 102 deneği kişisel, ailesel ve sosyo ekonomik durumuna göre değerlendirdik. Sonuç olarak; - Suça eğilimli çocukların büyük bölümü çözülmüş aile çocuklarıdır. - İlk davranış bozuklukları kaçaklık şeklinde ortaya çıkmaktadır. - Eğitim düzeyleri düşüktür. - Suça eğilim 12-15 yaşlar arası tespit edilmiştir. Bu dönemde meydana gelen davranış bozuklukları daha ileriki yaşlarda suça dönüşmektedir. Nüfus artışına dayalı hızlı kentleşmenin sonucu olarak toplumsal ve ekonomik yapıda meydana gelen değişimler çocukta suça eğilimi hazırlamaktadır. Kalabalık aile bireyleri, elverişsiz konut şartlan, geçim zorlukları, daha çok çözülmüş ya da parçalanmış aile çocuklarda davranış bozukluklarına neden olmaktadır.