Kuşlarcık... Siz üniversiteye giden kızları da hiç kıskanmazsınız sanırım. Ben kıskanıyorum. Sizlerin kanatlarınızı, özgürlüğünüzü, her yere gidebilme şansınızı kıskandığım gibi... Dükkan kapanıncaya dek durdum orda. Kahrolması gereken biri olduğuma iyice inanıyordum. Üniversiteye giremeyecek, gönlündeki meslekleri yapamayacak... Rastgelen işlerde ömrünü geçirecek biri. Bu yüzden vitrindeki her şey kahkaha attı, aley etti benimle. Mürekkepler, kalemler, ders kitapları... Bunu yüreğimin derinlerinde hissediyordum. Bana nispet yapar gibiydiler. Ağladığımı gördüler... Ama hiç acımadılar.