En eski dönemlerden itibaren, toplumların uğraş verdiği konuların başında "nesil yetiştirme" çalışmalarının geldiği görülmektedir. Bütün uluslar adına, yetişmekte olan nesiller, kendi geleceklerinin ifadesidir. Çünkü bir toplumun geleceğini yetiştirdiği nesillerin niteliği belirlemektedir. Diğer bir deyişle, eğitim sürecine giren insana kazandırılan değer, tutum ve davranışlar o toplumun hayata bakış açısını, ideallerini ve yaşam biçimini ortaya koymaktadır. Tarihe bakıldığında genç kuşaklarını sağlıklı biçimde eğitemeyen toplumların istikbalinin iyi olmadığı görülür. Geçirdiği deneyimlerin ışığında bu akıbeti çok iyi kavrayan Türk toplumu, tarih boyunca kendi kuşaklarının yetişmesi noktasında büyük çabalar sarf etmiştir. Bilinen en eski zamanlardan beri, çocukların itina ile eğitilerek, pozitif tutum ve davranışlar aracılığıyla topluma kazandırılmaları temel gaye edinilmiştir. 1923'te Cumhuriyet ilan edilip yeni devlet kurulduğu zaman, yeni bir insan tip oluşturma, yeni nesiller yetiştirme gereksinimi de doğal olarak ortaya çıkmıştı. Cumhuriyet döneminde yeni nesil yetiştirme çabalarına bakarken, yani yeni bir nesil yetiştirilmesine ilişkin görüşler değerlendirilirken, Türk tarihinde insana yönelik eğitim politikalarının gözden geçirilmesi de kaçınılmaz oluyor. Çünkü eğitim anlayışımızdaki bu büyük dönüşümü, ancak böyle bir kıyas ile kavramak imkanına sahibiz. Ayrıca aradaki farkın tespiti ve nerede bulunduğumuzun anlaşılması da hadiseyi bir bütün olarak görmemizi gerekli kılıyor.