17 yaşımdan beri nereye gidersem yanımda götürdüğüm ajandalarım oldu. Aslında nereye gidersem sıkıntılarımı, buhranlarımı, hüzünlerimi de götürdüm. Ajandam ise o en sıkıntılı anlarımda duygularımı, fikirlerimi paylaştığım, hayatın anlamını sorduğum ve sorguladığım vazgeçilmez dostumdu. Kendime dost olmak, kendimi anlamak, bütün yaşadıklarımın anlamını bilmek için, günlük yerine kullandığım ajandam, beni bana gösteren aynam oluyordu. yapraklarında ben vardım. Yaşadıklarım, etkilendiklerim... Bir anlamda kendimi içimden çıkarıp karşıma alıyor, kendi kendimle sohbet ediyorum. hayatım bir mektuptu. Okumaya çalıştığım bir mektup. Beni etkileyen, sarsan, yaralayan, sevdiren her şeyi ajandalarımda kendimle paylaştım. Yüreğimi tanırsam, nelerden hoşlanıp neleri kabul ettiğimi öğrenebilirsem, bana beklenmedik bir darbe vurmayacaktı.