Bu çalışma, çocuk suçluluğunu kent, göç ve yoksulluk/yoksunluk bağlamında incelemiş ve Elliot vd.‟nin bütünleşik suçluluk kuramının suç olgusunu açıklama potansiyeline bakılmıştır. Görüşülen suça bulaşmış çocukların hepsinin ailesi göçle Diyarbakır‟a gelmiştir. Göç eden bu ailelerden 5‟i gönüllü olarak göç ederken, 12 aile ise zorunlu olarak (köy boşaltma ve kan davası) göç etmiştir. Bu aileler, çoğunlukla gecekondu mahallelerinde kalmaktadırlar. Göçten sonra ekonomik durumu kötüleşen aileler kan davasından dolayı göç etmek zorunda olan ailelerdir. Bazı aileler köyden ekonomik destek alırken bazı aileler almamıştır. Görüşülen çocukların 1/3‟inin ailesinin ortalama gelirinin 1.300 TL olan asgari ücretten düşük olduğu, 2/3‟sin ise yüksek olduğu tespit edilmiştir. Sadece üç aile kirada kalmakta, diğer bütün ailelerin (üç aile ikinci bir eve sahiptir) kendi evlerine sahip oldukları görülmüştür. Çocukların hepsi, çocuk işçi olarak enformel sektörde çalışmışlardır. Suça bulaşan çocukların aileleri göreli yoksulluk kategorisindedir. Suça bulaşmış çocukların büyük çoğunluğu, hırsızlık yapmamanın değil, yapmanın normal olarak algılandığı, eğitim seviyesinin düşük ve toplumsal kontrolün zayıf olduğu, sigara ve uyuşturucu kullanımının özellikle çocuklar ve gençler arasında yoğun olduğu gecekondu mahallelerinde oturmaktadırlar. Kentin büyük olması, kimsenin kimseyi tanımaması, çalınacak bir sürü şeyin olması, çocukların suça bulaşmalarında etkili olan faktörlerdir. Ayrıca sosyalleşme alanı olan sokağın, suçun öğrenilmesinde büyük rol oynadığı, suçun sokak vasıtasıyla öğrenildiği görülmüştür. Sonuç olarak çocukların yaptıkları işi suç, kendilerini de suçlu olarak gördükleri, Şahsa karşı suçlar dışında, diğer suçların yoğun bir şekilde tekrarlandığı tespit edilmiştir. Bu çalışmada yapılandırılmış soru tekniğiyle derinlemesine görüşme yapılarak, kent, göç ve yoksulluk/yoksunluk arasında bir ilişki olduğu ve Elliott vd.‟nin bütünleşik suçluluk kuramının Diyarbakır örneğini açıklamada yeterli olduğu görülmüştür.