Toplumun çekirdeğini oluşturan aile kurumu, çocuk açısından ilk ve en önemli sosyal çevredir. Çocukların gelişim sürecinin en etkili unsuru olarak aile kurumunun işlevini yerine getirememesi nedeniyle, çocukların ihtiyaç duyduğu ebeveyn desteğinden mahrum kalması, çocuklar üzerinde olumsuz etki yapmaktadır. Bu durumdan hareketle çalışmada, boşanma, ayrı yaşama vb olayların çocukların suça sürüklenmesi üzerindeki etkisi incelenmiştir. 2011-2015 yıllarına ilişkin resmi istatistiklerinden elde edilen verilerin kullanıldığı çalışma kapsamında, Türkiye’deki kaba evlenme hızı verileri, kaba boşanma hızı verileri ile suça sürüklenen çocuklara ait veriler istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Kaba evlenme hızı ile kaba boşanma hızı arasındaki ilişkinin belirlenmesi amacıyla yapılan korelasyon analizi sonucunda, negatif yönde anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir. Suça sürüklenen çocuklar içerisinden ailesi ile birlikte yaşayanlar ve diğerleri olmak üzere oluşturulan iki grubun ortalamaları arasındaki farkı görebilmek için önce shapiro-wilk testi ardından suça sürüklenen çocuk gruplarının ortalamalarını karşılaştırmak için t testi yapılmıştır. Aynı zamanda Levene Testi kullanılarak grupların varyans homojenliği incelenmiştir. Grupların oransal olarak farklılığını karşılaştırmak için ise iki oran testi yapılmıştır. Yapılan istatistiksel analizler sonucunda, verilerin normal dağılım sergilediği ve homojen olduğu tespitinden hareketle, ebeveynleri ayrı olan çocukların suça sürüklenme eğiliminin ebeveynleri birlikte yaşayan çocuklardan daha yüksek olduğu belirlenmiştir.