Suç konusu insanlık tarihi kadar eski bir olgudur. Antikçağda Platon, Kanunlar adlı kitabında suçun ruhsal bir tür hastalık olduğunu ileri sürmüştür. Aristoteles ise, suçu toplumdaki yoksulluk ve devrimlerle ilişkilendirmiştir. Suç yüzyıllar boyunca farklı zaman ve mekanlarda, farklı şekilleriyle karşımıza çıkmaktadır. Uygarlık, bilim ve teknolojik gelişmelerle beraber suçluluk da boyut değiştiriyor. Fakat son dönemlerde suçluluk konusu içinde en dikkat çekici konu hiç kuşkusuz çocuk suçluluğudur. Özellikle gelişmiş ve gelişmekte olan toplumlarda göç ve hızlı kentleşmenin birer sonucu olarak suça sürüklenmiş çocuk sayısı artmıştır. "Çocuk ve suç " kavramlarını aynı cümle içerisinde kullanılmaya başlanması ciddi bir sosyal sorun göstergesidir. Henüz kişilik gelişimini ve kimliğini tamamlayamamış çocuğu suça sürükleyen etmenler, çocuğun devamlı iletişim halinde bulunduğu sosyal çevresidir. Çocuk ne iyi ne de kötü bir karaktere sahip olmayan bireydir. Zaman içerisinde yaşantılar ve eğitimle kişiliği şekillenir. Bu tanım, çocukluğun psikolojik ve sosyolojik deneyimler neticesinde geliştiğini gösterir. Dolasıyla çocuğu suça sürükleyen etkenlerin sosyolojik olarak değerlendirilmesi büyük önem taşımaktadır. Bu çalışma, sosyal bir sorun olan çocuk suçluluğunun sosyolojik suç teorileri kullanılarak değerlendirilmesinin yapıldığı bir derlemedir.