Normal davranışı andıran, ani ve tekrarlayıcı hareket, jest ve seslerden oluşan tikler, gelip geçici tik bozukluğundan psikososyal gelişimde, benlik saygısında, aile yaşantısında, sosyal ilişkilerde, akademik veya iş performansında bozulmaya kadar uzanan geniş bir yelpaze oluşturmaktadır. Basit-geçici tikler tüm çocukların %6-20’sinde görülebilirken, Tourette Sendromu (TS) prevalansı çocuklarda 5–6/1000’dir. Çocuk ve ergenlerde bu denli sık izlenen tikler, şiddet, yoğunluk ve sıklık açısından artıp azalan bir seyir izler. Genellikle yaşamın ikinci dekadının başlarında pik yapar; birçok hastada ergenliğin sonlarında tik şiddetinde belirgin bir azalma olur. Psikososyal stresörler, genetik, epigenetik faktörler ve bu faktörlerin birbiriyle etkileşimleri tik bozukluklarının etiyolojisinden sorumlu tutulmuştur. Son yıllarda genetik ve çevresel risk faktörlerinin etkileşimini araştırmak açısından TS’nin çok uygun bir model oluşturduğu fark edilerek, bu konudaki araştırmalarda büyük ivme kazanılmıştır.