Suç ve suçlu insan tarihinin en çok ilgi çeken konularından biri olmuştur. Çok sayıda bilim adamı suçu kendi alanları açısından ele almış ve tanımlamıştır. Suç, araştırmacılar tarafından çok yönlü ele alınması gereken konudur. Çok disiplinli olan suç kavramı çeşitli şekillerde tanımlanmıştır. Suçluluk, kişiyi toplum halinde yaşayan öteki bireylerin karşısına çıkaran bir çatışmanın ürünüdür. "Suç" kavramı, Türkiye'de T.C.K.'da gösterilen çözüm ve kabahat fiillerini işleme olarak tanımlanmış ve sınırlandırılmıştır. Dünya literatürleri incelendiğinde çocuk ve gençlerin suç davranışının büyük bir toplumsal sorun olarak kabul edildiği görülmektedir (1). Çocuk suçluluğu kapsamındaki fiil ve davranışlar diğer ülkelerde, Türkiye'dekine göre nicelik ve nitelik açısından farklıdır (2). Çocuklar ve gençler şiddet eylemlerinin bazen faili bazen de mağduru olarak karşımıza çıkar. Çocuklar bedensel, zihinsel ve psikolojik özellikler yönünden erişkinlerden farklıdır ve çocuk suçluluğuna da farklı yaklaşmak gerekir. Tarihte de farklı yaklaşımlar uygulandığına dair örnekler görebiliriz. Eski çağlarda toplumların çocuk suçlulara özel bir statü verdiği eldeki belgelerden anlaşılmıştır. Örneğin, M.Ö. 2100 yıllarında yaşamış olan Babil Kralı Hammurabi'nin çıkardığı yasa ile, çocukların uygun olmayan davranışları, yetişkin suçlulardan ayrı bir problem olarak ele alınmıştır (3). Ancak bu konuda ülkemizde kriminolojik araştırmalar yapılmadığından işin esasının ne olduğu veya olabileceği yolunda güvenilir bilgiler yoktur. Bunun doğal sonucu olarak da, Türkiye'de çocuk ve şiddet konusunda uygulamada ve doktrinde yapılan değerlendirmeler kişisel tahminlerden öteye geçememektedir. Oysa gelişmiş ülkelerde bu alanda sayısız çalışmalar gerçekleştirilmektedir.