Bu araştırma Denizli’de yaşayan göçmen çocukların sorunlarını sorgulama ve bu sorunları ortaya çıkaran faktörleri analiz etme amacını taşımaktadır. Bu bağlamda Max Weber’in yaşam şansı ve Herbert Mead’in sembolik etkileşimcilik teorilerinin bileşkesinin Denizli’deki geçerliliğini test etmek için Denizli’de yaşayan 394 göçmen çocuğa uygulanan anketten veri toplanmıştır. Böylece, bu araştırmadan tartışılabilecek iki anlamlı bulgu elde edilmiştir. Bu bulgulardan biri, Denizlili akranlarının anlayışlılık düzeyinin ve gelecekte Denizli’de yaşama istekliliklerinin, göçmen çocukların uyum sürecine ivme kazandırdığını ortaya koymaktadır. Diğer bulgu ise, Denizlili akranları ile ilişkilerinde kendileri gibi olma ve onlara sorunlarını açmanın, göçmen çocukların uyum sürecini yavaşlattığının altını çizmektedir.