İnsan çocukluğunu ölümle tanışınca; arkadaş, kardeş, aile acısı yaşayınca yitiriyor galiba. İçimde, yerinde duramayan neşeli çocuğun küskünlüğünü yaşıyorum. Bu yaşadığım ilk arkadaş acısı değil... Ne yazık ki son da olmayacak. Kayıplar çoğu zaman suçluluk duygusunu da birlikte sürükleyip getirir, insanların ta yüreğine. “Keşke”ler başlar düşüncelerinizde. Keşkelerle sorgularsınız kendinizi, yüreğinizi, vicdanınızı ve zamanınızı. Keşkelerin dönüşü olmadığını bilirsiniz veya o ilk arkadaş kaybıyla öğrenirsiniz. Onu yıllar sonra da hatırladığınızda, iğne iğne batar yüreğinize. Yüzü yavaş yavaş gözlerinizin önünden yitmeye, bulanıklaşmaya başlar. Onu isteseniz de bir türlü canlandıramazsınız gözünüzde. Hatırladıklarınız sadece birlikte yaşadıklarınız olur bir süre sonra... İşte o anıları bir türlü unutamazsınız. Sonra, kalbinizde taşıdıklarınızla birlikte büyürsünüz.