Bu çalışma, şiddet suçlarına sürüklenen ergenlerin din psikolojisi bilimi açısından potansiyellerini anlamaya yönelik bir araştırmadır. Teoride ve pratikte, dinin, çocuklar/ergenler arasında, genel anlamda suça, özelde de şiddet suçlarına sürüklenmeyi önleyici ve ıslah edici bir yapıya sahip olduğu, dinde ve din psikolojisinde böyle bir karakterin var olduğu tezi savunulmaktadır. Bu karakter içinde, evvela dinin; bir anlam ve ahlak kaynağı olarak işlevi, psiko-sosyal destek sağlayıcı bir unsur olduğu, daha sonra da din psikolojisinin; şiddet suçuna sürüklenen ergenlerin ruhsal ve sosyal sorunlarında bir başa çıkma modeli ve bir sağaltım aracı olarak işlevsel olabileceği vurgulanmaktadır. Ergen suçluluğunu önlemede dinin ve din psikolojisinin işlevsel olabileceğinden hareketle, konu teorik çerçevede; hukuki, psikolojik, sosyolojik, dini, ahlaki ve din psikolojik boyutları ile ele alınmıştır. Uygulamada ise; şiddet suçlarına sürüklenen ergenlerde dini yaşantı; inanç, bilgi, duygu ve tecrübe boyutları ile analiz edilmiştir. Araştırmada anket (survey) ve dökümantasyon yöntemi ile veri toplanmıştır. Suça sürüklenen çocuk kapsamındaki 113 ergenle gerçekleştirilen araştırma sonucunda; ergenlerin, dini yaşantının inanç ve duygu boyutlarında yüksek, bilgi ve tecrübe boyutlarında ise düşük potansiyeller taşıdıkları, yaşadıkları sorunları ile ilgili olarak dini yardıma ve sağaltıma açık oldukları, bu tür bir yardımın faydasına inandıkları bulunmuştur. Dinin ve din psikolojisinin, çocuk suçluluğu konusunda gerek eğitsel gerekse tedbirsel amaçla aktive edilmesinin çocuklar açısından yararlı olacağı, bu argümanın suça sürüklenen çocuklarda bir karşılığı olduğu, çocukların din konusundaki var olan potansiyellerinin ilgililerce değerlendirilmesi gerektiği sonucuna ulaşılmıştır. Bu konuda, daha kapsamlı araştırmalara ihtiyaç olduğu anlaşılmakla beraber, araştırmaların sayısının ve kapsamının arttırılması önerilmiştir.