Bu tez Türkiye'de yüksek öğrenimin neo-liberal politikalar doğrultusunda yeniden yapılandırılmasına ilişkin tartışmalara bir katkı sunmayı amaçlamaktadır. Neo-liberal yapılanma sadece kurumsal değişimlerle sınırlı kalmayıp, aynı zamanda üniversitelerdeki toplumsal mekânı ve gündelik hayat ilişkilerini de dönüştürmektedir. Burada, yüksek öğrenimin yeniden yapılandırılmasına ilişkin güncel tartışmaların, bu tür bir dönüşümün öğrencilerin gündelik hayatındaki yansımalarını kavramsallaştırmayarak sınırlı kaldığı iddia edilmektedir. Üniversiteler ticarileştikçe, hakim toplumsallık biçimleri ve yaşam tarzları da değişmektedir. Gençlik kültürlerinin incelenmesi, ortaya çıkan toplumsallık biçimlerinin ve yaşam tarzlarının, öğrencilerin yeni iktidar ve denetim ilişkilerine uyum sağlamasına nasıl vesile olduğunu açıklayabilir. Tezin temel konusu Boğaziçi Üniversitesi'nde 1970'lerden bu yana, gençlik, boş zaman ve mekâna ilişkin değişen kültürel temsillerin izini sürmektir. Bu kültürel temsillerin farklı dönemlerde ortaya çıkan toplumsallık biçimlerinin ve yaşam tarzlarının nasıl önünü açtığını anlamak için 1970'ler kuşağı ile 1990'lar kuşağı arasında karşılaştırma yapılmaktadır. Tezde, bu iki dönemde, gençlik kültürlerinin ana hatlarını biçimlendiren kültürel parçalanma ve gündelik hayatın estetikleşmesi anlatılmaktadır. 1970'lerin gençlik kültürleri tüketim kültürünün ortaya çıkışını sergilemekle birlikte, bu kültürler sınıf kimliklerinin ve anti-emperyalist mücadele doğrultusunda ulusalcılık ve kalkınmacılık sorunların altını çizen bir politik söylem tarafından da belirlenmiştir. Dolayısıyla, 1970'lerin gençlik kültürler aynı zamanda üniversitedeki bireyci kültüre direnen bir karşı- kültür eğilimini de oluşturmaktadır. Aksine, 1990'ların gençlik kültürleri toplumsal kimlikleri daha akışkan hale geldiğini ve kültürün çözüldüğünü göstermektedir. Bu kültürler boş zaman ve tüketim etkinlikleriyle birleşen yeni yaşam tarzları tarafından belirlenmektedir. Tezde farklı mekan kullanımlarına ve bu kullanımlara eşlik eden gençlik kimliklerinin oluşumuna içkin estetik ve kültürel süreçler de işlenmektedir. Üniversitedeki mekanın 1990'larda giderek ikonografık bir karakter kazandığı, kiralanan ve üniversitenin imgesi olarak pazarlanan bir metaya dönüştüğü gösterilmektedir. Bu süreçler şirketlere ve kültürel tüketim tarzlarına görünürlük kazandırmaktadır. Bu kültürel tüketim tarzları beğenilerin bedensel teşhirini öne çıkarmaktadır. Mekânın karşılıklı bakışların değişildiği bir ortama dönüşmesiyle birlikte, ortaya çıkan gösteri mekânları öğrencileri sadece yeni beğenilerin teşhirine maruz bırakmakla kalmayıp, aynı zamanda seyretmekten alınan hazzı ve tatmini de sağlamaktadır. Tezde bu süreçlerin aynı zamanda sembolik direniş biçimlerini de şekillendirebileceği gösterilmektedir.