Sanayileşmiş Batı ülkelerinde aile yapısının sarsıntıya uğraması ve temel fonksiyonlarını yerine getiremeyecek derecede zafiyete uğraması sonucunda bu ülkeler, ailenin korunması ve güçlendirilmesi yönünde aile odaklı sosyal politikalar geliştirme ihtiyacı duymaktadır.1 Milli kültür ve geleneklerine bağlı olan Türk toplumu, aslında güçlü bir aile yapısına sahiptir. Ancak, yıllardan beri kronik bir biçimde devam eden ekonomik krizler, milli gelirdeki adaletsizlik, bölgeler arası gelişim farklılıkları, enflasyon, hızlı kentleşme, iç ve dış göçler gibi olgular Türk aile yapısını da sarsmaktadır. Bunun neticesi olarak da, Türk ailelerin önemli bir bölümü, geleneksel gücünü kaybetme tehlikesi ile karşı karşıya gelmektedir.2 Örneğin, gelişmiş ülkelerde ortaya çıkan aile içi şiddet vakıaları, dağılma ve bozulma sürecine girmiş olan Türk aile yapısını da etkilemektedir. Aile içi şiddet vakıalarının başında ebeveynin, yani anne-babanın çocuklarına yönelik kullandığı şiddet eylemleri gelmektedir.