İnsanların topluca yaşamaya başlamasıyla ortaya çıkan aile mefhumu ve ailede çocuk unsurunun korunması ve eğitimi her dönemde önemli bir etken olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu konuda İslam hukukunun alanına giren rüşt, vasi ve tereke uygulamaları ile İslam toplumunda çocuk haklarının gözetildiğini görmekteyiz. Türk-İslam devletlerinden olan Osmanlı Devleti'nde de çocuk koruma hususunda İslami uygulamalarla birlikte kendi bazı teşebbüslerinin varlığı bilinmektedir. Bunların başında şehit veya kimsesiz çocukların sokaklardan kurtarılması amacıyla açılan ıslahhaneler gelmektedir. Islahhaneleri Sanayi Mektepleri ve Darüşşafaka gibi okulların açılması izlemiştir. II. Abdülhamit döneminde ise bu tür eğitim ve aynı zamanda hayır kurumlarına Hamidiye Etfal Hastane-i Ali, Darülaceze, Darülhayr-i Ali ve Himaye-i Etfal Cemiyeti dahil olmuştur. Osmanlı Devleti 20. yüzyıl başlarında Trablusgarp, Balkan Savaşları ve Birinci Dünya Savaşı'nı kaybedince kaybedilen topraklardan ülkesine kimsesiz ve şehit çocukları olmak üzere birçok çocuk gelmiş ve bunların barınma ve eğitim sorunlarının çözümü amacıyla bu defa da darüleytamlar açılmıştır. Bu bağlamda çalışma Osmanlı Devleti ve Cumhuriyet'in ilk yıllarına kadar çocuk koruma sisteminin devlet politikası olarak nasıl ele alındığı ve bu alanda yapılan çalışmalar esnasında karşılaşılan güçlükler üzerine odaklanmaktadır.