Bu çalışmada, çocuk suçluluğunda öne çıkan iki kavram olan çocukluk çağı travmaları ile algılanan ebeveyn stilleri arasındaki ilişki Maltepe Çocuk ve Gençlik Kapalı Ceza İnfaz Kurumu'nda bulunan 15-17 yaş arası toplam 64 hükümlü ve tutuklu erkek çocuk üzerinde incelemiştir. Çocukluk çağı travmaları; fiziksel istismar, cinsel istismar, duygusal istismar, duygusal ihmal ve fiziksel ihmal kategorileri altında incelenirken; ebeveyn stilleri kabul/ilgi ve sıkı/denetim kontrol kategorileri altında incelenmiş ve bu iki kategorinin çaprazlanması ile dört farklı çocuk yetiştirme stili elde edilmiştir. Araştırma sonucunda örneklemin çocukluk travmaları oranı yüksek bulunurken; fiziksel ihmal ve fiziksel istismar en sık görülen çocukluk çağı travmaları olarak öne çıkmıştır. Katılımcıların yarısı fiziksel ihmal ve fiziksel istimara maruz kaldığını belirtirken katılımcıların %39'unun çocukluğunda duygusal istismara maruz kaldığı bulunmuştur. Katılımcıların %31,3'ünün otoriter ebeveyne sahip olduğunu bulunurken, %26'sının izin verici/şımartan, %25'inin açıklayıcı/otoriter ve son olarak %17,2'sinin de izin verici/ihmalkâr aile yapısına sahip olduğu görülmüştür. Otoriter aile yapısına sahip katılımcıların daha fazla çocukluk çağı travmaları tecrübe ettiği bulunurken, bunu sırasıyla açıklayıcı/otoriter, izin verici/ihmalkâr ve izin verici/şımartan aile yapılarına sahip çocuklar izlemiştir. Kabul/ilgi boyutu ile çocukluk travması arasında istatiksel olarak anlamlı ve ters bir ilişki bulunmuştur. Çocukluk çağı travmaları, ebeveyn kabul/ilgi boyutuyla daha anlamlı oranda açıklanmış; ebeveyn kabul/ilgi boyutu arttıkça çocukluk çağı travmalarına maruz kalma oranının azaldığı bulunmuştur. Ebeveynin kabul/ilgi boyutu çocukluk çağı travmalarını %26 oranında açıklarken; sıkı denetim/kontrol boyutu çocukluk çağı travmalarını %12 oranında açıklamıştır. Çocukluk çağı travmaları ilk sırada annenin kabul/ilgi stiliyle ilişkiliyken, ikinci sırada babanın kabul/ilgi stiliyle ilgili bulunmuştur. Annelerini daha kabul edici/ilgili algılayan çocukların sırasıyla daha az duygusal ihmal, duygusal istismar, fiziksel ihmal ve fiziksel istismar tecrübe ettiği görülmüştür. Ek olarak, babalarını daha kabul edici/ilgili algılayan çocukların sırasıyla daha az duygusal ihmal ve fiziksel ihmale maruz kaldığı bulunmuştur. Bu tez, çocukluk çağı travmaları ile algılanan ebeveyn stilleri arasındaki ilişkiyi inceleyerek çocuk suçluluğunu azaltmaya yönelik aile odaklı önleyici programların geliştirilmesine ve çocuk suçluluğu alanındaki araştırmalara katkıda bulunmayı amaçlamıştır.