Suç, tüm toplumları ilgilendiren; içinde hukuki, sosyolojik, psikolojik, ekonomik, dini, ahlaki ve kriminolojik unsurları barındıran bir kavramdır. İnsanlık tarihi kadar eski olan bu kavram, her toplumda farklı değerlendirilmekte ve farklı uygulamalara tabi tutulmaktadır. Ancak toplumlar arasında ortak bir tanım geliştirmenin zor olduğu suç kavramıyla mücadelede tüm devletler için birlikte hareket etme zorunluluğu kaçınılmazdır. Bu birliktelikteki en hassas ve ciddi ele alınması gereken konu ise şüphesiz suça sürüklenen çocuklardır. Suça sürüklenen çocuklar bir anlamda toplumsal sorunların yansıması olarak ortaya çıkmaktadır. Bu yansıma sosyo-kültürel, ekonomik, demografik ve mekânsal faktörler etkisiyle şekillenmektedir. Söz konusu çocuk olduğu zaman mekânsal faktörler hem kendi dinamikleriyle hem de diğer faktörlere ortam hazırlaması itibariyle diğerlerine göre ön plana çıkmaktadır. Mekânsal faktörlerin günümüzdeki belirleyicisi ise kentleşmenin hızıdır. Giderek daha fazla insanın bir arada yaşamaya başladığı kentlerde sürdürülebilirliğin sağlanabilmesi için odaklanılması gereken öncelikli konu çocuklardır. Çünkü kentler, içinde barındırdığı sayısız suç fırsatlarıyla çocuğun suça sürüklenmesine ortam hazırlamaktadır.Bununla mücadele yöntemlerinden biri, çocuğun yaşadığı kenti sahiplenmesini ve kente karşı aidiyet duygusunun gelişmesini sağlayacak mekanların oluşturulmasıdır. Suç ile yapılan mücadele yöntemleri kısa ve uzun vadede olmak üzere iki düzeyde gerçekleşmektedir. Kısa vadeli yöntemler daha çok kanun düzenlemeleri ve emniyet birimleri aracılığıyla olmaktadır. Uzun vadeli yöntemler ise farklı kurumların birlikte hareket etmesi ve mekâna yönelik sosyal ve ekonomik çözüm önerileri sonucunda gerçekleşmektedir. Mekâna yönelik alınan tedbirler, çocukta kentlileşmesi açısından katalizör görevi üstlenmektedir. Bu sayede çocukta, kente özgü davranış kalıplarını öğrenmek ve boş zamanlarını doğru değerlendirmek suretiyle kentlilik bilincinin oluşması mümkün olacaktır. Çocukların suça sürüklenmesinde, mekânsal faktörlerin etkisini ortaya koymak adına yapılan bu tez çalışmasında, İstanbul'da suça sürüklenen çocuklarda bir anlamda kentlilik bilincinin oluşması için kentsel donatıların rolü irdelenmiştir. Bu kapsamda İstanbul'da 2008-2013 yılları arasında hüküm giyen çocuklar ile kentsel donatılar arasındaki ilişki doğrusal regresyon analizi ile test edilmiştir.Regresyon analizi sonucunda suça sürüklenen çocuk sayısı ile eğitim tesisi, sosyal tesis, spor tesisi ve yeşil alanlar arasında olumlu; kültür tesisi ile olumsuz ilişki kurulmuştur. Sonuçlar üzerinden genel olarak suça sürüklenen çocuk istatistik oranlarının arttığı İstanbul'da, planlama süreçleri yeniden gözden geçirilerek çocuk dostu kentler oluşturmak plancıların öncelikli görevi olmalıdır.