Gelmiş geçmiş bütün toplumlarda çocuk, üyesi olduğu toplumun bütün dikkatlerini üzerine çekmiş, en önemli yaratıklardan biridir. Çünkü çocuk, toplumların geleceğini garantiye alan tek varlıktır. Bu nedenle çocuğun normal gelişiminde görülen herhangi bir bozukluk veya sapma, büyük huzursuzluklara neden olmakta ve ilgilileri birtakım tedbirler almaya zorlamaktadır. Yüzyılımızın karmaşıklığı, toplumsal değerlerin sürekli ve hızla değişmesi, yeni kuşakların psikolojik çekişmesinde, suçlu çocukların artmasında, önemli derecede etkide bulunmuştur. Bu araştırmanın amacı Ankara Çocuk Islahevinde kalan çocukları suça iten nedenlerin araştırılıp alınması gereken önlemlerin neler olduğunun saptanmasıdır. Suça iten nedenlere yaş, öğrenim düzeyi, anne-babanın öğrenim düzeyi, ailenin sosyo-ekonomik düzeyi, anne-babanın birbirlerine ve çocuğa karşı olan tutumları, çocuğa uygulanan ceza yöntemi, çocukların boş zamanlarım nasıl değerlendirdiği, ailede kötü alışkanlığı veya sabıkası olan bir modelin bulunmasının etken olup olmadığı araştırılmıştır. Elde edilen sonuçlara göre Ankara Çocuk Islahevindeki çocukların % 88'inin 16-19 yaş grubu arasında olduğu ve bu çocukların % 60'ının ilkokul mezunu olduğu bulunmuştur. Anne-babaların % 24,43 'ünün okuma yazma bilmediği % 43,18'inin ilkokul mezunu olduğu, % 57,8'ini birbiriyle anlaşamadığı görülmüştür. Anne-babaların çocuklarına karşı faturalarında çocuklarından her dediklerini yapmalarım ve üstlerine çok düştüklerini, ceza yöntemi olarak azar ve öğüdün kullanıldığı saptanmıştır. Ayrıca çocukların % 79,5 'unun alt sosyo-ekonomik düzeydeki ailelerden geldikleri ve bu ailelerde % 32,9 oranında kötü alışkanlıkları veya sabıkası olan bir modelin bulunduğu, çocukların % 80'nin işsiz olduğu ve boş zamanlarını gezmekahveye gitme, kumar oynama ve içki içme gibi kötü alışkanlıklarla değerlendirdikleri görülmüştür. Bu elde edilen sonuçlardan denencelerin doğru olduğu kanısına varılmıştır. Yalnız anne yoksunluğunun çocuğu suça yönelten bir etken olmadığı görülmüştür. Suçluluk damgası çocuğun tüm kişiliğini etkilemekte ve onun bu damgayı benimsiyerek ya da silme umudunu yitirerek yeniden suça yönelmesine uygun psikolojik ortamı hazırlamaktadır. Bu yüzden bu çocuklara hoşgörülü davranmamız, onları yaralamadan topluma yararlı bireyler haline getirmek, onların iş ve meslek sahibi olmalarına yardımcı olmak en büyük görevlerimizden biri olmaktadır. Dileğimiz, çocuğa psiko-pedagojik açıdan yaklaşacak yeterli uzman personelin, çocuk mahkemeleriyle, ıslah ve eğitim kurumlarımıza acilen atanması ve tüm kurumlarda uygulanacak "yeniden eğitim" yönteminin devletçe organize edilmesidir.