Bu tez, Çocuk Koruma Kanunu'yla beraber Türkiye'deki çocuk mahkemelerinde değişen söylem ve pratikleri eleştirel hukuk perspektifiyle analiz etmeyi hedeflemektedir. Çalışma, bunun çocuk hukukunda bir 'gelişim' olarak ifade edilmesini sorunsallaştırarak, yasanın hesaplanan amaçları ve amaçlanmamış tesirleri arasındaki ilişkiyi aktarmaktadır. Başlangıçta, çocukların nasıl ayrı idare edilebilir özneler olarak kurulduğu ve çocuklara dair olan yasal reformların nasıl Türkiye'nin ilerlemesinin daha geniş çapta bir performansı haline gelmesi tartışılmaktadır. Bunun üzerine, çocuk meselesinin düzenlenmesine yeni epistemik-hukuki bir form getiren Çocuk Koruma Kanunu'nu, yönetimsel bir müdahale olarak incelemektedir. Sonrasında, bu müdahalenin düzenlemeyi amaçladığı yasal süreçlerle kurduğu dolambaçlı ilişkileri haritalandırmaktadır ve özellikle bu ilişkilerin ortaya çıkardığı çelişkili durumlara, belirsizlik alanlarına ve çekişmeli kararlara dikkat çekmektedir. Araştırmanın gösterdiği üzere çocukları teknik bir şekilde idare etme yöntemleri ve koruma uğraşı, cezai aygıtların yoğunlaşmasıyla beraber işlemektedir. Bu anlamda, görünür hale gelen çatlaklar, birbiriyle uyumsuz hukuki söylem ve pratikler, birlikte iş gören farklı iktidar mekanizmalarının yeniden şekillendiğini gösteren verimli alanlar olarak irdelenmektedir. Tezin temel savı şu: Yasanın ne şekillerde islediğine odaklanmak Çocuk Adalet Sistemi'nde korumanın ve cezalandırmanın uyumlu bir şekilde birbirlerine eklemlendiklerini görmemizi sağlamaktadır. Buna ilişkin olarak, bu çalışma egemen iktidar ve disipline edici mekanizmalar arasındaki etkileşim alanlarını ve karşılıklı iş birliklerini, yasanın isleyişi içinde göstermektedir.