Ülkemizde “Çocuk Suçluluğu” olarak kullanılan, batı literatüründe ise “Juvenile Delinquency” terimiyle açıklanan ve karşılığı “reşit olmayanın suçluluğu” olan terim dünyanın birçok ülkesinde artış göstermektedir. Yapılan araştırmalarda çocuk suçları arasında mala karşı suçlar, vücut dokunulmazlığına ve hürriyete karşı suçlar en çok işlenen suçlar olarak saptanmıştır. Çocukları suça iten nedenler arasında; kalıtsal etkenler ve fiziksel eksiklikler gibi faktörler sayılsa da daha çok çevre faktörlerinin etkili olduğu belirtilmektedir. Yalnız önlem almak yeterli değildir; çevrenin etkilerini de ortadan kaldırmak gerekmektedir. Kriminolojide sosyal ekoloji teorileri; suçun çevreyle ilişkilerini inceler, suçu çevrenin değişimi ile ortaya çıkan sosyal değişmenin bir fonksiyonu olarak açıklamaya çalışır. Sevgi yoksunluğu, yanlış ve eksik eğitim, baskıcı disiplin yöntemleri, istismar, iç ve dış göçler sonucu oluşan kültür çatışmaları, gelenek ve görenekler, ekonomik bunalımlar, kitle iletişim araçlarındaki şiddet içeren programlar çocuğu suça iten nedenler arasında sayılabilmektedir. Sosyal öğrenme teorisi ise, çocukların şiddet içeren davranış modellerinden saldırganlığı öğrendiklerini ileri sürer, yaşamın ileriki yıllarında saldırgan davranış kalıpları, sosyal ilişkilerde kalıcı olurlar. Ayrıca suç davranışının, madde kullanma ile öğrenim sürecini sonlandırma gibi çocukluğun ilk dönemlerinde ortaya çıkan bazı davranışsal problemlerden etkilenebileceği de belirtilmektedir. Nitekim erken dönemlerde başlayan madde kullanımı ile suç arasındaki ilişkiye odaklanan araştırma sayısı da oldukça fazladır.