Modern çocukluk anlayışı suça sürüklenen çocukların yetişkinlerden ayrı “çocuk” olarak muamele görmelerini sağlamıştır. Bu makalede cinsel suça sürüklenen çocuklarla ilgili teorik açıklamalar, çocukların karakteristik özellikleri ve tedavi programları konusunda bilgi verilmiştir. Çocukların cinsel suça sürüklenmesinin nedenine ilişkin bugüne kadar literatürde iki model belirlenmiştir. Bu modellerden biri Ryan, Lane, Davis ve Lsaac (1987)’ın cinsel istismar döngüsüdür. Bu model, ergenin kendisine yönelik negatif tepkilerle karşılaştığı zaman negatif benlik imajı geliştirdiğini böylece sağlıksız baş etme stratejilerinin arttığını iddia etmektedir. Negatif benlik imajı aynı zamanda diğer kişilere karşı negatif reaksiyona yol açmaktadır. Bu durumdan kendisini korumak için adölesan, sosyal olarak yalnızlaşır ve kontrollü ya da güçlü olmadığı duygusunu kompanse etmek için fantezilere başlar. Sonuç olarak cinsel suç davranışı ortaya çıkar, cinsel suç ise negatif benlik imajına ve reddedilme düşüncesine yol açar ve görüldüğü gibi döngü tamamlanır. İkinci model ise Becker ve Kaplan (1988)modelidir. Bu modele göre cinsel suç bireysel karakteristiklerin bir kombinasyonundan ortaya çıkmaktadır. Örneğin; sosyal becerinin olmayışı ve cinsel olmayan bir sapma öyküsü, aile ilişkilerini kapsayan aile değişkenleri ve sosyal-çevresel değişkenler örneğin sosyal izalosyon ve antisosyal davranış ilk cinsel suçun oluşumuna yol açabilmektedir. Bu açıklamalar ergenlere yönelik tedavi programlarında multi sistemik tedavi ve sosyal beceri eğitim programlarının gelişmesinde etkili olmuştur.