İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana gençlik çağında işlenen suçların gittikçe arttığı ve toplumsal bir sorun durumuna geldiği gözlenmektedir. Her yaş döneminin kendine özgü koşulları içinde, en önemli kopma-lar ve çatışmalar gençlik döneminde yaşanır. Sanayileşmeye koşut olarak hızla büyüyen kentlerde genç-ler arasında şiddet, çalma, soygun, yaralama, adam öldürme, vuruculuk, kırıcılık, evden kaçma, madde bağımlılığı, cinsel sorumsuzluklar ve çeşitli yasak çiğnemeler yaygınlaşmaktadır. Bu konuda, suçlu genç-ler ya da suça itilmiş gençlerle ilgili çok sayıda araştırma yapılmıştır. Yapılan pek çok araştırma, suçlu gençlerin ot gibi yerden bitmediğini, onların özel koşullarda ve belli ortamda özellikle yetiştirilmiş gibi suça itildiklerini ortaya koymaktadır. Bu ortam genellikle sevgiden yoksun, güven vermeyen, karışık, düzensiz ve çatışmalı bir aile ortamıdır. Çocuğun kişilik gelişimini aksatacak, ruhsal uyumunu bozacak, anti-sosyal davranışlar geliştirmesine neden olacak pek çok etken bir arada bulunur: Bunlar arasında; kavga, geçimsizlik, ayrılık, alkol, kaba ve sert disiplin, anlayışsızlık, ilgisizlik veya anti-sosyal eğilimleri sayabiliriz. Sonuç olarak birçok suçta en başta aile içi sorunlar rol oynamakta, ancak toplu suç işleyenler ortak bir hınçla, kendilerini dışlayan toplumdan öç almaya yönelmektedirler. Her toplumda önem taşı-yan, her zaman bir güç ve etki unsuru olan; topluma dinamizm kazandıran ve aynı zamanda geleceğin teminatı olan gençleri anlamak, onlara rehberlik etmek ve geleceğe umutla bakabilmelerini sağlamak gerektiği, kabul edilen bir gerçektir. Bu potansiyelin yapıcı, yaratıcı ve yetenekli bir nesil olarak yetişti-rilmesi, ülkemizin millî politikası olmalıdır. İnsanlar, yaşadıkları toplumun değerlerini, ailede ve toplum-sal yapıda yer alan diğer insanlarla kurdukları ilişkilerle zenginleştirirler. Dengeli, sağlıklı, erdemli ve kişilik sahibi bir gençliğin yetiştirilmesi ise onların çok iyi tanınması ve problemlerinin ancak çözüme kavuşturulmasıyla mümkündür.