Bu çalışmanın amacı, diş hekimliği öğrencilerinin klinik öncesi eğitim dönemi ile aynı öğrencilerin klinik eğitimi sonrasındaki dental kaygı düzeylerinin ve kaygı ile ilişkili faktörlerin değerlendirilmesidir. Çalışmaya dahil edilen 166 diş hekimliği öğrencisinden ilk kısmı katılanların yaş, cinsiyeti, diş hekimi ziyaret sıklığı gibisosyo-demografik bilgileri içeren; ikinci kısmı ise dental kaygı faktörleri ile ilgili sorulardan oluşan bir anket formu doldurulması istenmiştir. Verilerin istatistiksel analizindeki-kare testi kullanılmıştır.En yüksek kaygı faktörü olarak klinik öncesi dönemde; dental aletlerin sesi, iğnenin görüntüsü ve dental aletlerin görüntüsü olduğu tespit edilmiştir. Bu faktörlerin klinik eğitimi sonrası dönemde istatistiksel olarak anlamlı olarak düştüğü görülmüştür (p= 0.0001, p=0.0049, p=0.0005). DiĢ hekimliği mesleğini seçmiş olan bireylerde de dental kaygının yüksek olması toplumumuzda dental kaygının yaygın olduğunu teyit etmektedir. Dental kaygı düzeylerinin, klinik eğitiminden sonra düşmüş olmasının diş hekimliği eğitiminin olumlu etkisine bağlı olabileceği düşünülmektedir.