Bu çalışmanın amacı, ailesinin yanında yaşayan ve yaşamayan üniversite öğrencilerinin stresle başa çıkma tarzlarını karşılaştırmaktır. Çalışmanın örneklem grubunu, 2015-2016 eğitim-öğretim yılında, Bartın Üniversitesi 194 erkek, 116 kadın olmak üzere toplam 310 kişi oluşturmaktadır. Araştırmada, Şahin ve Durak (1995) tarafından Türkçe’ye uyarlanan Stresle Başa Çıkma Tarzları Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin normal dağılım gösterip göstermediği Shapiro Wilks normallik testi uygulanmış ve bunun neticesinde verilerin non-parametrik test koşullarına uygun olduğunun anlaşılmasından sonra anlamlı farklılıkların belirlenmesi için Mann–Whitney U ve Kruskall Wallis testleri uygulanmıştır. Ailesinin yanında yaşayan ve ailesinden ayrı yaşayan öğrencilerin cinsiyetlerine göre “kendine güvenli” alt boyutunda kadın katılımcılar erkek katılımcılara oranla daha yüksek oran elde ettikleri görülmektedir. 18-22 yaş aralığındaki katılımcılar “boyun eğici” alt boyutunda diğer yaş aralığındaki katılımcılara oranla daha yüksek oran elde ettikleri saptanmıştır. Ailesinin yanında kalmayan katılımcılar “iyimser yaklaşım” ve “ sosyal desteğe başvurma” alt boyutlarında aile yanında kalan katılımcılara oranla daha yüksek skor elde etmişlerdir (p<0.05). Sonuç olarak; kadın katılımcıların stresle başa çıkma tarzları açısından erkeklere oranla daha başarılı oldukları gözlenirken, aile yanında kalmayan katılımcıların, aile yanında kalan katılımcılara oranla stresle başa çıkma tarzlarını daha başarılı kullandıkları söylenebilir.