Coğrafya’daki ‘kültürel dönüşüm’ ve sosyal bilimlerdeki ‘mekânsal dönüşüm’e bağlı olarak mekân kavramının insan ve toplum ile ilişkisine dair çalışmaların önemi gün geçtikçe artmaktadır. Bu bağlamda coğrafyada ‘genç coğrafyalar’, ‘öğrenci coğrafyaları’, ‘yükseköğrenim  coğrafyaları’ gibi yeni alt dallar ortaya çıkmıştır. Bu alanda yapılan çalışmalardan bazıları bir özne olarak öğrencilerin iç dünyasına girmeye çalışırken bazıları da farklı öğrenci gruplarının toplumsal özelliklerine yoğunlaşmıştır. Bu çalışmaların ortak noktası ise bütün bireyselliği ve toplumsallığı içine alan mekân kavramına vurgudur. Üniversite öğrencileri ve mekân arasındaki ilişki denildiği zaman ilk akla gelen yerlerden birisi de yurt, ev, apart gibi barınma yerleridir. Coğrafya disiplini içinde de özellikle son yıllarda ev kavramına dair çalışmalar artmıştır. Bu çalışmalarda ev ile ilgili farklı bakış açılarını ve paradigmaları görmek mümkündür. Fiziksel bir mekân olan ev, zamanla hatıraların ve duyguların biriktiği ya da toplumsal anlamların oluştuğu ev haline gelir. Araştırmada, öncelikle Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesi öğrencilerinin şehrin hangi bölgelerinde kaldıkları ve ne tür yerlerde ikamet ettikleri gösterildikten sonra öğrencilerin ‘fiziksel bir mekânı’ nasıl ‘anlamlı bir mekân’ haline getirdikleri incelenecektir. Ayrıca, bir yurt odasının, apart bir dairenin, bir evin, geçici de olsa nasıl ‘yuva’ haline getirildiği üzerinde durulacaktır. Nitel yöntemlerin kullanıldığı bu çalışma olgubilim deseni ile yürütülmüştür. Farklı fakültelerden 20 öğrenci ile derinlemesine görüşme yapılmıştır. Ev, yurt ve apart gibi yerlerde yaşayan öğrenciler, kaldıkları ortamda katılımcı gözlem yöntemi ile gözlenmiştir.  Öğrencilerin kaldıkları yerdeki nesnelerle kurdukları ilişki ve fiziksel bir mekânı anlamlı bir mekân haline getirirken kullandıkları nesnelerin önemi etnografik yöntem üzerinden görülmeye çalışılmıştır.