Amaç: Bu çalışma, lise öğrencisi ergenlerde depresyonun yaygınlığı ve ilişkili etmenleri araştırmaktadır. Yöntem: Aydın merkezdeki üç liseden 805 (367 kız, 438 erkek) birinci sınıf öğrencisine genel bilgiler, akademik başarı, dini inancı sorgulayan bir anket ve depresyon, sosyal destek, sorun çözme, atılganlık (assertiveness) özbildirim ölçekleri uygulanmıştır. İstatistiksel çözümlemelerde t-testi, ki-kare testi, Pearson momentler çarpımı, lojistik regresyon yöntemleri kızlar ve erkekler için ayrı ayrı kullanılmıştır. Bulgular: 141 (%17,5) öğrencinin Çocukluk Depresyon Envanterinin kesme noktası olan 19 ve üzerinde puan aldığıve çoğunun kız olduğu görülmüştür. İlk regresyon çözümlemesinde düşük özsaygı ve not ortalaması, zayıf arkadaşdesteği erkek; düşük özsaygı ve baba eğitimi, zayıf arkadaş desteği kız öğrencilerin depresyonunu yordamıştır. Özsaygının dışlandığı ikinci lojistik regresyon çözümlemesinde düşük not ortalaması, zayıf aile, arkadaş desteğiile yetersiz sorun çözme becerileri erkeklerin; düşük baba eğitimi, zayıf aile, arkadaş desteği ile yetersiz problem çözme becerileri kızların depresyonunu yordamıştır. Sonuç: Depresyonun liseli ergenler arasında yaygın olabileceği, düşük özsaygı, zayıf sosyal destek ve yetersiz sorunçözme becerisinin ergenlik dönemi depresyonu için risk etmenleri olduğu görülmektedir. Erkeklerde akademik ba-şarısızlık, kızlarda düşük baba eğitimi cinsiyete göre faklılaşan risk etmenleridir. Ergenlik dönemi depresyonununönlenmesi ve sağaltımında özsaygı ile sosyal desteği arttırmayı ve sorun çözme becerilerini öğretmeyi hedefleyen psikososyal girişimler etkili olabilir.