Eğitim, bireyin davranışlarında kendi yaşantısı yoluyla kasıtlı olarak istedik değişme meydana getirme sürecidir. Genelde eğitim özelde ise din eğitiminin amacı budur. Din ile ilgili tecrübî araştırmalarda dinî gelişim, özellikle çocukluk ve ergenlikte oldukça merkezî bir odak noktası olmuştur. Din eğitimi, dinî gelişimin problemleriyle ilgili araştırma sayısını arttırmıştır. Bu araştırmaların büyük bir kısmı yaşa ilişkin değişiklikler açısından dindarlığı tasvir etmiştir. Yine bu çalışmaların çoğu başlangıç noktasını gelişimle ilgili teorilerden almış yada onlarla bağlantılı olmuştur. Din eğitiminin bilimselleşmesine önemli katkılar sağlayan bu tür çalışmalar aynı zamanda yöntem tartışmasını da ortaya çıkarmıştır. Hangi yaşlardan itibaren çocuğa din eğitimi verilmelidir? Çocuğa din eğitimi verilirken hangi metotlar kullanılmalıdır? Çocuğun gelişim çağlarını bilmenin din eğitimine katkısı var mıdır? Bu sorulara verilen cevaplar din eğitiminin değişik şekillerde ele alınmasını sağlamıştır. Çocuğun din eğitimi hem içerik hem de yöntem bakımından yetişkin din eğitiminden farklı olmak zorundadır. Çocuğun gelişim çağları dikkate alınarak verilen din eğitimi çocuk üzerinde daha kalıcı olacaktır. Çocuğa sağlıklı ve etkili bir din eğitimi verebilmek için, onun gelişim çağlarının yanında, dini gelişim özelliklerinin de göz önüne alınması son derece önemlidir. İşte bu makalenin amacı da, 6-14 yaş arası kişilerin gelişim dönemleri özelliklerini bilmenin din eğitimi açısından önemini bu alanda yapılan araştırmalar doğrultusunda ortaya koyarak, daha doğru ve sağlıklı bir din eğitimi ve öğretimi gerçekleştirmeye çalışmaktır. Bu amaçla makale de belirtilen yaş dönemlerindeki çocukların önce genel gelişim özellikleri daha sonra da dini gelişim özellikleri verilerek konu ortaya çıkarılmaya çalışacaktır. Aynı zamanda makalede çocuğun ve gencin dinî gelişmesinde önemli bir yer tutan öğrenme türlerinden taklit üzerinde de kısaca durulmuş, bu konuda anne baba ve öğretmenlerin rolünün önemi vurgulanmıştır. Netice itibariyle, çocuğun ve gencin zihinsel ve duygusal dünyasına uygun bir şekilde dini bilgi ve din eğitiminin verilmesi, kafalarına takılan hususları sorabilmesi için kendisine gerekli yakınlığın gösterilmesi ve onlara arkadaşça yaklaşarak uygun rehberliğin yapılması tüm eğitimcilere düşen bir görevdir. Böylece çocuğun ve ergenin ihtiyacı olan rehberlik, ilgililer tarafından karşılanırsa problemli çocuk ve gençlerin yerine mutlu, sağlıklı ve başarılı kişileri yetiştirilebilir.