Bu araştırmada, Kentli Ön Ergen (12-14 yaş) Öğrencilerin Ebeveynleri ile Zıtlaşma/Çatışma nedenlerinin saptanması amaçlanmıştır. Ankara ili Çankaya ilçesi’nden bir ilköğretim okulu (Maya Koleji) seçilerek; bu okulun 8. Sınıflarında öğrenim gören öğrencilerine anket uygulanmış ve bazıları ile görüşme yapılmıştır. Literatür taramaları sonucunda; ön ergenlerin ebeveynlerine karşı umursamaz olmadıklarını, hala onların desteğine ihtiyaç duyduklarını, ancak kendi kişilik/benlik inşasına önem verdiklerini ve özerk davranabilme isteğinde oldukları saptanmış olup ön ergenlerle yapılan görüşmeler bu durumu doğrulayıcı yöndedir. Bunun yanı sıra, ebeveynlerin çocukluğunda uyguladıkları iletişim ve bakım tekniklerini, onların “iyi olması” adına ağırlıklı olarak sürdükleri gözlenmiştir. Ön ergen öğrenciler; her davranış, tutum, giyim-kuşamlarına, yemek alışkanlıklarına, arkadaş seçimine ebeveynlerinin dahil olmasını istemedikleri görülmüştür. Araştırma sonuçlarından, zıtlaşma ve çatışmaların altındaki ana faktörün karşılıklı olarak “birbirlerini anlama” yönünde yeterince çaba sarf edilmediği, her iki tarafın da olaylara kendi penceresinden, bireysellik çerçevesinde baktıkları sonucuna varılmıştır. Yapılan görüşmelerde, anne babalar çocuklarının kendileri için çok değerli olduğunu, yaptıklarını onların “iyiliği” adına yaptıklarını ifade etmişlerdir.