Kent hayatının belki de en netameli sorusu(ya da sorunu), bizzat kenti oluşturan insanların kendilerini kentte konumlandırmaları ve kentin diğer tüm bileşenleri -ki özellikle kenti oluşturan ötekiler- ile kurdukları iletişimin boyutlarıdır. Tarihsel olarak her kentin bir yerlisi olmuş, bir de kente kimi zaman sığınmak, kimi kez barınmak çoğu kez de geçinmek üzere konuk olmuş yeni misafirleri. Dolayısıyla kenti korumak, kente ait kültür üretmek, kentli gibi olmak ve davranmak bütün dönemlere öne çıkan tanımlamalara karşılık gelmiştir. İstanbul'un tarihi de bahsi geçen süreçlerde sıkça nasibini almış, kimi zaman işgal, çoğu zaman gönüllü göç ve bazen de haddinden fazla genişleme ile sıkça yüzyüze gelmek durumunda kalmıştır. Bu çalışma 1980 sonrası İstanbul'un yaşamış ve halihazırda yaşamakta olduğu en büyük demografik değişimine odaklanacak; bu değişimde özellikle kentte bireyler arasında yaşanagelen ''kent içi sessiz şiddetin'' boyutlarını gençlik üzerinden okumaya çalışacaktır. Çoğu zaman kente dahil olan yeni göçmenler için bir dışlama pratiğine dönüşen bu durum kısaca izah edilmeye çalışılacak; sonrasında insanların pek çoğu tarafından kanıksanagelmiş bu ve benzeri toplumsal görüntülerin, özellikle göçmen gençlerin kent merkezinde- örneğimiz olan İstanbul'da- nasıl sosyalleştiklerine odaklanacak ve en temelde karşılaşılan hatta kronikleşen bir takım toplumsal durumlara ve vaziyet alışlara dikkat çekmeye çalışacaktır.