Kendine zarar verme erken ergenlikte başlayan ve gizli kalması nedeniyle saptanması oldukça zor olan bir davranış tipidir. En sık saptanan yöntemler kendini kesme ve kendine vurmadır. Cinsel istismara maruz kalma ve olumsuz yaşam olaylarının kendine zarar verme davranışı açısından risk faktörleri olduğu bildirilmektedir. Ergenlerde yüksek anksiyete, depresyon ve hostilite düzeyleri, benlik saygısında azalma, intihar girişim ve düşünceleriyle birliktelik göstermekte olup emosyonel regulasyona aracılık ettiği düşünülmektedir. Kendine zarar verme davranış fonksiyonlarını açıklamada otomatik ve sosyal destek teorileri ile sosyal öğrenme teorisi öne sürülmektedir. Ergenlerde intiharla kendine zarar verici davranışlar arasındaki ilişkiler karmaşıktır. Kendine zarar verici davranışın tamamlanmış intihar riskini arttıran bir faktör olup olmadığı ile ilgili henüz yeterli bilgi bulunmamaktadır. Ergenlerde kendine zarar verme sık görülen bir davranış şekli olmasına rağmen bu davranışa yönelik spesifik tedaviyi araştıran randomize kontrollü çalışmalar kısıtlıdır. Erişkinlerde bu davranışla ilgili olarak en çok etkinliği gösterilen tedavi şekli diyalektik davranışsal terapidir. Kendine zarar verici davranışlara yönelik tedavide davranışı bitirmeye yönelik ihtiyaçları tespit etmek, duygusal algıları ve dürtüleri düzenlemek ve ihtiyaç duyulan daha sağlıklı yöntemleri ergene öğretmek gerekmektedir. Tedavi; intihar riski ve komorbid psikiyatrik durumları saptamaya yönelik psikiyatrik değerlendirmeye de dayalıdır. Kendine zarar verici davranışa yönelik olarak uygulanan ilaç tedavisi ise altta yatan psikiyatrik hastalığa yönelik olmalıdır.