Bu araştırmanın amacı, bilişsel-davranışçı terapi yaklaşımına dayalı grupla psikolojik danışma yaşantısının, üniversite öğrencilerinin yaşadığı yalnızlık ve sahip oldukları fonksiyonel olmayan tutumlarının düzeyini azaltmadaki etkililiğini belirlemektir. Araştırmaya katılacak denekleri belirlemek amacıyla, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Fakültesinin Psikolojik danışmanlık ve Rehberlik programına ve Sınıf Öğretmenliği programına 2000-2001 eğitim döneminde devam eden öğrencilere UCLA Yalnızlık Ölçeği ve Fonksiyonel Olmayan Tutumlar Ölçeği (FOTÖ-A) uygulanmıştır. Her iki ölçeğin ön-test ölçümlerinden elde edilen aritmetik ortalamanın 0.5 üzerinde puan alan öğrenciler arasından tesadüfi yolla seçilen denekler deney, plasebo ve kontrol gruplarından birisine yine seçkisiz olarak atanmıştır. Gruplar oluşturulduktan sonra, deney grubu ile her biri yaklaşık 90 dk. süren, 12 oturumdan oluşan bilişsel-davranışçı yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışma uygulaması yürütülmüştür. Plasebo grubu ile terapötik etkisi olmayan etkinlikler içeren, 12 oturumdan oluşan bir uygulama gerçekleştirilmiştir. Kontrol grubunda bulunan deneklere ise hiçbir işlem uygulanmamıştır. Deneysel işlemin ve plasebo uygulamasının hemen bitiminde tüm gruplara UCLA Yalnızlık Ölçeği ve FOTÖ-A son-test ölçümü için tekrar uygulanmıştır. Deneysel işlemin etkisinin kalıcılığını belirlemek amacıyla, deneysel işlemin sona ermesinden sonra geçen 3 ay sonrasında aynı ölçme araçları tüm gruplara izleme ölçümü olarak uygulanmıştır. Son-test ve izleme ölçümlerinden elde edilen verilerin analizinde 3x3 çift yönlü varyans analizi (ANOVA) uygulanmıştır. Anlamlılık düzeyi olarak 05 alınmıştır. SPPS (10.00) ortamında yapılan analizler sonucunda, deney grubunda bulunan deneklerin son-test ölçümlerinden elde ettikleri yalnızlık puanları ile plasebo grubunda bulunan deneklerin son-test ölçümlerinden elde ettikleri yalnızlık puanları arasında anlamlı bir fark bulunamamıştır. Aynı bulgu izleme ölçümlerinde de elde edilmiştir. Bununla birlikte, deney grubunun son-test ölçümlerinden aldıkları yalnızlık puanları ile kontrol grubunun son-test ölçümlerinden aldıkları yalnızlık puanları arasında anlamlı düzeyde bir fark bulunmuştur. Bu farkın izleme ölçümlerinde de devam ettiği görülmüştür. Ayrıca, deney grubunun ön-test yalnızlık puanları ile son-test yalnızlık puanları arasında, ön-test yalnızlık puanları ile izleme ölçümü puanları arasında ve son-test yalnızlık puanları ile izleme ölçümü puanları arasında anlamlı düzeyde bir fark bulunmuştur. Deney grubunun FOTÖ ön- test ölçümlerinden aldıkları puanlar ile FOTÖ son-test ölçümlerinden aldıkları puanlar arasında ve FOTÖ ön-test ölçümlerinde aldıkları puanlar ile FOTÖ izleme ölçümlerinden aldıkları puanlar arasında anlamlı bir farkın olduğu bulunmuştur. Daha da önemlisi, deney grubunda bulunan deneklerin FOTÖ son-test ölçümlerinden elde ettikleri puanlar ile plasebo grubunda ve kontrol grubunda bulunan deneklerin FOTÖ son-test ölçümlerinden elde ettikleri puanlar arasında anlamlı düzeyde bir fark bulunmuştur. Bu anlamlı farkın izleme ölçümlerinde de devam ettiği görülmüştür. Elde edilen bulgular ışığında araştırmadan elde edilen sonuçlar tartışılmış ve alanda çalışanlara ve gelecekteki araştırmalara yön verebilecek önerilerde bulunulmuştur.