"Ankara'daki Beş Eğitim Kurumunda Kendini Yaralama Davranışı" Kendini yaralama davranışı; bir tür kendini cezalandırma şekli, gerilim ve acıyı azaltmaya yönelik bir strateji, anksiyete, kızgınlık, utanç ve suçluluğa ilişkin bir ifade, istediğini yaptırıcı bir davranış ya da dürtü kontrolündeki güçlükler ve travmatik çocukluk yaşantılarını kontrol etme yolu olarak değerlendirilmektedir. Bu davranışı gerçekleştiren kişinin güvenliği ve sağlığına yönelik ciddi bir tehlike söz konusudur, dolayısıyla acilen ve önemle üzerinde durulması gerekmektedir. Konuya ilişkin yapılan araştırmalar, kendini yaralama davranışının genellikle ergenlik dönemi ile birlikte ortaya çıktığım, bu davranışta bulunanların yoğunlukla depresif duygu durumu içerisinde olduklarını ve intihar olasılıklarının yüksek olduğunu göstermektedir. Yeterli bilgiye sahip olunmamasına karşılık bu kişilerin yaşam doyum düzeylerinin düşük olabileceği üzerinde de durulmaktadır. Etiyoloj isinin karmaşık ve çok etkenli yapıya sahip olması nedeniyle kendini yaralama davranışının disiplinler arası ekip çalışması içerisinde sosyal psikiyatrik yaklaşımla değerlendirilmesi bu davranışa yönelik önleme ve tedavi çalışmalarının etkinliğini artıracaktır. Bu araştırmanın amacı; Ankara'daki beş eğitim kurumunda kendini yaralama davranışında bulunmuş kişilerin yaşam doyumları, intihar olasılıkları ve depresyon düzeylerini ve kendini yaralama davranışında etkili olan faktörleri araştırmaktır. Bu araştırmada, analitik araştırma yöntemlerinden biri olan "vaka kontrol araştırma" yöntemi ve örneklem seçiminde "amaçlı örnekleme" yöntemi kullanılmıştır. Araştırma örneklemi; Keçiören Lisesi, Ayrancı Lisesi, Mamak Anadolu Meslek Gıda Teknolojisi ve Pastacılık Meslek Lisesi ve Ahi Evran Mesleki Eğitim Merkezi'ne devam eden öğrenciler ile Ankara Valiliği Çocuk Tedavi Eğitim Merkezi'ndeki çocuklardan oluşmuştur. Kendini yaralama davranışında bulunan kişiler vaka grubunu (84 kişi; % 50), kendini yaralama davranışında bulunmayan kişiler ise kontrol grubunu (84 kişi; % 50) oluşturmuştur. Araştırmada; yaşam doyumu ölçeği, intihar olasılığı ölçeği ve depresyon ölçeği ile araştırmacı tarafından geliştirilen anket formundan oluşan dört farklı veri toplama aracı kullanılmıştır. Verilerin çözümlenmesinde istatistiksel teknikler olarak; frekans dağılımı, toplam, yüzde (%), ortalama gibi işlemler; önemlilik kontrolü için "t testi" ve " X2 testi" kullanılmıştır. Araştırmada önem denetiminde hata payı=0.05 olarak kabul edilmiştir."Ankaradaki Beş Eğitim Kurumunda Kendini Yaralama Davranışı" adlı araştırma sonucunda elde edilen bulgular aşağıda sunulmuştur.. Vaka Grubu ile Kontrol Grubunun Yaşam Doyumları, İntihar Olasılıkları ve Depresyon Düzeyleri Arasındaki Farkın Karşılaştırılmasına Yönelik Bulgular: Kendini yaralama davranışında bulunmuş kişilerle, kendini yaralama davranışında bulunmamış kişilerin yaşam doyumları, intihar olasılıkları ve depresyon düzeyleri arasında fark vardır. Vaka Grubu ile Kontrol Grubunun Kendini Yaralama Davranışına Etkisi Olabileceği Düşünülen Faktörler Açısından Karşılaştırılmasına Yönelik Bulgular: Kendini yaralama davranışında bulunmuş kişilerle kendini yaralama davranışında bulunmamış kişiler; 'sahip olunan kardeş sayısı', 'genel olarak aile ilişkilerine ait düşünceler', 'hangi sorun veya sorunlarla daha sık karşılaşma durumu', 'sigara, alkol, uyuşturucu ya da kumar gibi bir alışkanlığa sahip olma', 'ruhsal sorunlar nedeniyle tedavi görme', 'intihar girişimi' ve 'çevresinde kendini yaralama davranışında bulunanların durumu' açısından farklılık gösterirler; fakat 'cinsiyet', 'yaş', 'doğum yeri', ailenin ortalama aylık geliri', 'yaşanılan konut tipi', 'ailede karar verme sürecinde bireyin görüşlerinin alınması', 'bedensel bir engel veya hastalık', 'sağlık durumunun günlük işleri aksatması', 'tedavi amacıyla sürekli ya da belirli aralıklarla ilaç kullanma durumu' ve 'çevresinde kendini yaralama davranışında bulunanların yakınlık durumu' açısından farklılık göstermezler.