Amaç: Okul reddi yakınması ile başvuran çocukların klinik özelliklerinin değerlendirilmesi ve gözden geçirilen kaynaklar ışığında tartışılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Polikliniğimize okul reddi yakınması ile başvuran 55 çocuk çalışmaya alınmıştır. Çocukların anne-babalarına çalışmanın amacı anlatılmış ve onayları alınmıştır. Çocuk ve anne-baba ile ayrıntılı klinik görüşmeler yapılmıştır. Anne-babalara sosyodemografik bilgi formu, Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu Belirti Tarama Listesi uygulanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistikler kullanılmıştır. Bulgular: Okul reddi yakınması ile polikliniğimize başvuran çocuklar arasında erkek çocukların oranının daha fazla olduğu; çocukların yaş ortalamasının 9.1±3.0 yıl olduğu; ilkokula başlama (5-7 yaş), ortaokula başlama (10-11 yaş) gibi önemli geçiş dönemlerinde daha sık görüldüğü; ailelerin çoğunun tek ya da iki çocuklu aileler olduğu; ailenin ilk çocuğunda daha sık görüldüğü; en sık görülen ruhsal bozukluğun ayrılma anksiyetesi bozukluğu olduğu ve ayrılma anksiyetesi bozukluğu olan çocuklarda en sık görülen eş tanının diğer bir anksiyete bozukluğu olduğu saptanmıştır. Sonuç: Okul reddi bireyin sosyal, duygusal ve eğitim yaşamında kalıcı olabilecek etkileri nedeniyle önemli bir sorun olarak ele alınmalıdır. Olguların erken dönemde tanınması ve sağaltımı ruhsal bozuklukların gelişimini engelleyebilecektir. Günümüzde okul reddi alanındaki tartışmalar halen sürmektedir. Bu nedenle, çocuk ve ergen nüfusunda, okul reddinin etiyolojisi, epidemiyolojisi, alt tipleri ve tanı ölçütlerinin belirlenmesi, klinik gidişi ve sağaltımına yönelik yapılacak ileri çalışmalara gereksinim duyulmaktadır.