Bu araştırmada üniversite öğrencilerinin stresle başa çıkma tarzlarının, uzun süreli yaşadıkları yerleşim birimine ve algıladıkları anne-baba tutumuna göre değişip değişmediği incelenmiştir. Araştırmanın evreni Ondokuz Mayıs Üniversitesi'ne bağlı Samsun il merkezinde bulunan fakültelerin 1., 2., 3. ve 4. sınıflarında öğrenim gören 12939 öğrenciden oluşmaktadır. Araştırmanın örneklemi Oranlı Küme Örnekleme Yöntemi kullanılarak belirlenmiş olup, örneklem toplam 1346 öğrenciden oluşmaktadır. Öğrencilerin stresle başaçıkma tarzları, orjinali Folkman&Lazarus(1980) tarafından geliştirilmiş olan, Türkiye uyarlaması ise Şahin ve Durak(1995) tarafından yapılmış olan ''Stresle Başaçıkma Tarzları Ölçeği'' ile ölçülmüştür. Öğrencilerin algıladıkları anne-baba tutumlarını ve uzun süreli olarak yaşadıkları yerleşim birimini saptama amacıyla araştırmacılar tarafından geliştirilen ''Kişisel Bilgi Formu'' kullanılmıştır. Verilerin analizinde Tek Yönlü Varyans Analizi ve Tukey Testi teknikleri kullanılmıştır. Araştırmada elde edilen bulgular; uzun süreli olarak illerde ve büyük şehirlerde yaşayan öğrencilerin stresle başaçıkmada kendine güvenli öğrencilerin ise stresle başaçıkmada çaresiz yaklaşımı büyük şehirlerde yaşamış olan öğrencilere göre daha çok kullandıklarını(p<0.0001) göstermektedir. Araştırmada ayrıca anne tutumlarını, ilgisiz ve otoriter olarak algılayan öğrencilerin stresle başaçıkmada çaresiz yaklaşımı diğer öğrencilere göre daha çok kullandıkları (p<0.01) saptanmıştır. Sonuç olarak üniversite öncesi yaşantılarının büyük bölümünü köylerde ve ilçelerde yaşamış olan ve üniversite öğrenimi için kent merkezlerine gelen ve ayrıca anne baba tutumlarını ilgisiz, otoriter ve koruyucu olarak algılayan öğrencilerin, stresle başaçıkmada psiko-sosyal desteğe daha çok ihtiyaç duydukları ileri sürülebilir.