Patolojik yangın çıkarma davranışı en az 6 ay süre içinde gerçekleşen çeşitli tutuşturma hikayeleriyle karakterizedir. Bu davranış hem çocukluk çağı hem de ergenlikte görülebilmekte ve bireysel, sosyal, çevresel faktörlerin karmaşık etkileşiminin bir sonucu olarak ortaya çıkmaktadır. Toplum örnekli çalışmalar yangın çıkarmanın çocuk ve ergenlerde yaklaşık %5-10 oranında gerçekleştiğini göstermektedir. Yapılan çalışmalarda, patolojik yangın çıkarma davranışının oluş mekanizmasına, bu davranışı etkileyen faktörlere, davranışın altında yatan motivasyonlara, bu davranışı sergileyen çocuk ve ergenlerin demografik, bireysel, ailesel ve çevresel özelliklerine yönelik çeşitli teoriler ve bulgular ortaya konulmuştur. Etkili tedavi stratejilerinin hedefleri yangın çıkarma davranışını azaltmak ve psikopatolojinin altında yatan nedenlerde anlamlı değişiklikler yaratmaktır. Ayaktan tedavi tercih edilen yöntemdir, bununla birlikte özellikle yangın çıkaran gençler için düzenlenmiş bazı yataklı tedavi programları da bulunmaktadır. Çocuklarda ve ergenlerde yangın çıkarma için en yaygın iki müdahale yaklaşımı itfaiye (yangın hizmeti) yönetimli eğitim müdahaleleri ve ruh sağlığı tabanlı psikososyal müdahalelerdir. Dünya literatüründe patolojik yangın çıkarma davranışıyla ilgili 19. yüzyıldan itibaren birçok çalışma bulunmasına rağmen, ülkemizde patolojik yangın çıkarma davranışı ile ilgili henüz herhangi bir epidemiyolojik veri ya da çalışma bulunmamaktadır. Oysaki ülkemizde de özellikle suça sürüklenen çocuklar bağlamında, çocuk ve ergenlerde çeşitli derecelerde yangın çıkarma davranışları ve kundakçılık olmakta, bunlar sonucunda maddi hasar yanında ciddi yaralanmalar ve hatta ölümler meydana gelebilmektedir. Amacımız patolojik yangın çıkarma davranışını literatür eşliğinde tartışmak ve yangın hizmetiyle ilgili kurumların farkındalığını artırmak ve ileride yapılacak olan çalışmalara ışık tutmaktır.